Μία από τις καθηγήτριές μου στο γυμνάσιο, εκτός από δεινή φιλόλογος, ήταν και ποιήτρια, με πολλές ποιητικές συλλογές. Την τελευταία την εξέδωσε πρόσφατα, ούσα υπέργηρη. Ήθελε να στείλει από ένα αντίτυπο σε καμιά δεκαριά παλιούς μαθητές της.
Λόγω της υγείας της όμως μόνο στα τρία βιβλία κατώρθωσε να γράψει την αφιέρωση, όπως έκανε παλιά. Για τα υπόλοιπα εγκατέλειψε την προσπάθεια.
Μού διηγήθηκε με απόγνωση το πρόβλημά της στο τηλέφωνο και την παρηγόρησα: «δεν έχει καμιά σημασία η αφιέρωση, εμείς ξέρουμε πόσο πολύ μας αγαπάτε! Είναι σαν να την γράψατε».
Όταν παρέλαβα το δικό μου αντίτυπο, το ένα από αυτά με «αφιέρωση», είδα τι εννοούσε. Ο γραφικός χαρακτήρας είχε γίνει σαν παιδικός, οι σειρές έγερναν προς τα κάτω, γράμματα έλλειπαν από τις λέξεις. Έμοιαζε σαν να είχε γραφεί από αναλφάβητο που πάσχιζε να «ψελλίσει» εγγράφως δυο λόγια. Κι όμως, το ίδιο χέρι είχε γεμίσει χιλιάδες ορθογραφημένα και καλλιγραφημένα χειρόγραφα. «Ου γαρ έρχεται μόνον».
Ευτυχώς εγώ γράφω, τώρα πια, στον υπολογιστή. Εφόσον φτάσω στην ηλικία της, άραγε αυτό θα με σώσει; Ή θα πατάω άλλα αντ' άλλων πλήκτρα και θα βγαίνουν ασυναρτησίες;
(Εικονίζεται το έργο μου "Η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας" από την συλλογή "Σινική σε βότσαλο")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου