Από μικρός άκουγα τους μεγάλους (δασκάλους, γονείς, γείτονες, θείους, ακόμη και λαϊκούς, αμόρφωτους ανθρώπους) να στολίζουν τον καθημερινό τους λόγο με παροιμίες και ρητά, που εγώ αποθησαύριζα.
Σαν μεγάλωσα, άρχισα να τα απο-αποθησαυρίζω και να τα χρησιμοποιώ αυθόρμητα καθώς ανάβλυζαν από μέσα μου.
Η δύναμη της παροιμίας ή του ρητού είναι μεγάλη.
Η λακωνικότητα τους, σε συνδυασμό με την ολοφάνερη σοφία τους, προσθέτουν πειθώ στην επιχειρηματολογία.
Η δύναμη της παροιμίας ή του ρητού είναι μεγάλη.
Η λακωνικότητα τους, σε συνδυασμό με την ολοφάνερη σοφία τους, προσθέτουν πειθώ στην επιχειρηματολογία.
Στην εποχή μας, η χρήση της παροιμίας συρρικνώνεται. Ο λόγος, ιδιαίτερα ο προφορικός, φτωχαίνει. Στεγνώνει. Στην πολιτική έχουν από ετών εκλείψει οι ρήτορες που σαγήνευαν το ακροατήριο, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Ηλίας Ηλιού, ο Λεωνίδας Κύρκος, κ.ά. Ο ρήτορας τώρα ταυτίζεται με τον λαοπλάνο. Όχι τυχαία, ο Σαββόπουλο στην "Δημοσθένους λέξη" μιλά για "ρήτορες και λωποδύτες".
Ίσως γι' αυτό να φταίει η ταχύτητα με την οποία ζούμε. Βιώνουμε τα πάντα γρήγορα και βιαστικά. Εξ ού και τα ταχυφαγεία, το "ξεπέταγμα" (με ό,τι αυτό εννοεί), το "ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε". Για παροιμίες και για ρητά (έστω και πάνσοφα) είμαστε τώρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου