Ας φανταστούμε το ιδανικό ζευγάρι: αγαπημένο, με κοινά ενδιαφέροντα, ίδιο χρώμα, θρησκεία και καταγωγή, με παρόμοιο κοινωνικό περιβάλλον, σπουδές, και ηλικία, που έχει συμβιώσει αρμονικά για δεκάδες χρόνια. "Αυτοκόλλητοι" με άλλα λόγια.
Θα στοιχημάτιζες πως ένα μεγάλο μέρος από τις καθημερινές σκέψεις του ζευγαριού ταυτίζονται ή είναι παρόμοιες. Δεν συμβαίνει αυτό. Πιστεύω πως αυτή η ταύτιση δεν ξεπερνά το 3%.
Το υπόλοιπο 97% αφορά διαφορετικές σκέψεις, που αντανακλούν τις ατομικές του ανησυχίες, φόβους, ελπίδες, προσδοκίες, επιθυμίες, αξίες, προτεραιότητες, ενδιαφέροντα κλπ. Στην πραγματικοτητα, καθένας τους ζει στον δικό του ψυχικό, πνευματικό και φαντασιακό μικρόκοσμο.
Το υπόλοιπο 97% αφορά διαφορετικές σκέψεις, που αντανακλούν τις ατομικές του ανησυχίες, φόβους, ελπίδες, προσδοκίες, επιθυμίες, αξίες, προτεραιότητες, ενδιαφέροντα κλπ. Στην πραγματικοτητα, καθένας τους ζει στον δικό του ψυχικό, πνευματικό και φαντασιακό μικρόκοσμο.
Όλοι μας, ως ξεχωριστή οντότητα, κουβαλάμε μέσα μας τις αναμνήσεις και τα βιώματα, που μας καθόρισαν από παιδί. Κουβαλάμε ακόμη τις μυριάδες προσλαμβάνουσες που σμίλεψαν τον χαρακτήρα μας. Καθένα από αυτά τα στοιχεία είναι μοναδικό, και όλα μαζί διαμορφώνουν τις καθημερινές σκέψεις μας.
Μπορεί να ζούμε εκατό χρόνια, να είμαστε κοινωνικοί και να μιλάμε καθημερινά με όλο τον κόσμο. Όμως, ο χρόνος κατά τον οποίο ταυτιζόμαστε πνευματικά με τους άλλους είναι ελάχιστος.
Εξαίρεση οι συγγραφείς: η ανάγνωση ενός είναι μια ετεροχρονισμένη, αυτούσια μετάγγιση σκέψεων από το μυαλό του συγγραφέα στο μυαλό των αναγνωστών, πολλαπλασιασμένη με τον αριθμό των αναγνωστών. Για όσο διάστημα διαρκεί η ανάγνωση, οι σκέψεις συγγραφέα-αναγνώστη είναι συντονισμένες στο ίδιο μήκος κύματος. Σχεδόν ταυτίζονται.
Εν κατακλείδι, μόνοι γεννιόμαστε, μόνοι ζούμε, μόνοι πεθαίνουμε.
(Εικονίζεται το έργο μου "Αδάμ & Εύα" από την συλλογή "Μπουκάλια")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου