Το ανείπωτο μόνον η Ποίηση μπορεί να προσεγγίσει. Ένα γεγονός τόσο μεγαλειώδες που ξεπερνά τον ανθρώπινο μέτρο, που μπροστά του τα χείλη βουβαίνουν κι οι λέξεις φτωχαίνουν, ποιος θα μπορούσε να περιγράψει, εκτός από τον ποιητή; Μόνον αυτός μπορεί να διαλέγεται με το υπερ-ρεαλιστικό, το αφηρημένο, το εξώκοσμο.
Παράδειγμα, ο θάνατος. Μόνο το λαϊκό μοιρολόι μπορεί να τον προσεγγίσει χωρίς να τον εξευτελίσει. Όμως, κι αυτό ποίηση δεν είναι;
Άλλο παράδειγμα, το θείον. Οι θρησκευτικοί ύμνοι, τα απολυτίκια, τα κοντάκια κλπ, ατόφια ποίηση δεν είναι;
Κι ακόμη, τις ηρωικές πράξεις, μόνο τα έπη και η δημοτική ποίηση δεν είναι εκείνα που μπορούνε άξια να περιγράψουν;
Κι όταν, ύστερα από κάποια δισεκατομμύρια χρόνια, αρχίσει να σβήνει ο ήλιος, ή όταν σε ανύποπτο χρόνο ένας μετεωρίτης χτυπήσει την γη ποιος δημοσιογράφος ή ποιος καλλιτέχνης θα μπορούσε να περιγράψει την καταστροφή της οικουμένης και, μαζί μ’ αυτήν, το τέλος του νοήμονος κόσμου, του μόνου γνωστού στο σύμπαν ίσαμε σήμερα; Κανείς! Γιατί ο ποιητής θα χαθεί κι αυτός...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου