Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

334. O Φούφουτος και η καταγωγή του

Καθαρή Δευτέρα του 1954, εξαετής, χάζευα το γλέντι στην αυλή του γείτονα με σαρακοστιανά και ρετσίνα.  Όταν το κέφι άναψε έστησαν και «κυκλωτικούς χορούς», τραγουδώντας με το στόμα αφού ούτε γραμμόφωνο ούτε ραδιόφωνο υπήρχε.        
      Μετά το «εγώ ’μαι ενός ψαρά παιδί, που με ζηλεύει όποιος με δει» και λοιπά σεμνά, άρχισαν τα πιπεράτα, κατά το έθιμο. Ο άνδρας που έσερνε  το χορό τραγουδούσε  μόνος την πρώτη στροφή και αποκρίνονταν ομαδικά οι άλλοι χορευτές, άνδρες και γυναίκες:

-Σε δυο αυγά καθότανε / κλώσα δεν ήτανε
-Τί ’τανε, τί ’τανε κλώσα δεν ήτανε.

-Σε τρύπες εμπαινόβγαινε / ποντικός δεν ήτανε.
-Τί ’τανε, τί ’τανε ποντικός δεν ήτανε.

-Τους τοίχους επιτσίλαγε / ασπριτζής δεν ήτανε.
-Τί ’τανε, τί ’τανε ασπριτζής δεν ήτανε.

-Άσπρη μπλούζα φόραγε / μα γιατρός δεν ήτανε.
-Τί ’τανε, τί ’τανε μα γιατρός δεν ήτανε.

-Ήτανε ο φουφωτός / ο π……ς  μου ο ξεσκούφωτος!

      Με την τελευταία φράση ο χορός διαλύθηκε και οι χορευτές, ιδιαίτερα οι γυναίκες, σκανδαλισμένες, λύθηκαν στα γέλια.
      Το ίδιο τραγούδι ξανάκουσα λίγα χρόνια αργότερα με ίδιους στίχους. Στηρίζεται στο εύρημα της λέξης «φουφωτός» που ριμάρει με το «ξεσκούφωτος» (εν προκειμένω γυμνός, χωρίς προφυλακτικό. Υπήρχε τότε και το προφυλακτικό μάρκας «Σκουφίτσα»). Επειδή τέτοια λέξη δεν υπήρχε, εφευρέθηκε. Το θέμα «φουφ» παραπέμπει συνειρμικά στην κάψα της φουφούς ενώ η κατάληξη  -ωτός στο «καμαρωτός».
      Η λέξη άρεσε και γι’ αυτό αυτονομήθηκε από το ουσιαστικό που προσδιόριζε. Επειδή όμως η αυθυπαρξία δεν μπορούσε να σταθεί με το χαρακτηριστικό του επιθέτου που πρόδινε η κατάληξη –ωτός (τουρλωτός, μεταξωτός, ψηφιδωτός κλπ) η λέξη μεταλλάχθηκε στο ουσιαστικό «φούφουτος», που κατέληξε να εννοεί τον ανύπαρκτο.
      Από αυτό το τραγούδι βγήκε αργότερα το καλαμπούρι «ξέρεις τον φούφουτο…κλπ» και όχι το αντίθετο.
(Εικονίζεται ο πίνακας του Σπύρου Βασιλείου "Το τραπέζι της Καθαρής Δευτέρας"

4 σχόλια:

  1. Καλησπέρα!!!!!
    Πως ονομάζεται το τραγούδι??
    Ευχαριστώ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα κι από μένα. Φίλε μου, επειδή πρόκειται για δημώδες τραγούδι (αγνώστου στιχουργού)και κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα, δεν υπάρχει επίσημος τίτλος.

      Διαγραφή
  2. Δεν τα καλοθυμάσαι...το φούφουτος κάνει ρίμα κι όχι το φουφωτός (!)που πρώτη φορά ακούω. Στο πρώτο στιχάκι χρειάζεται ένα βρε για να βγουν οι συλλαβές και το τέλευταίο ήτανε : όποιος πρώτος τόνε βρει, από πίσω του να μπεί τι ήτανε, τι ήτανε, ό,τι θέλεις ήτανε

    ΑπάντησηΔιαγραφή