Κάτι διάβαζα για τους Βαλκανικούς πολέμους το 1912-13. Για φαντάσου, σκέφτηκα, πέρασαν από τότε εκατό χρόνια. Πολύ μακρινή εποχή. Από τους προγόνους μου, που ζούσαν τότε, κανένας, φυσικά, δεν υπάρχει. Ο κρίκος στην αλυσίδα των προγόνων μου σταματά στους παππούδες μου. Για τους γονείς εκείνων δεν γνωρίζω τίποτε, ούτε φωτογραφίες δεν έχω.
Ύστερα από εκατό χρόνια, το 2112, δεν θα ζω εγώ, ούτε ο γιος μου, ούτε τα μελλοντικά εγγόνια μου. Τα δισέγγονά μου, εάν γεννηθούν, θα αγνοούν την ύπαρξη μου, όπως εγώ την ύπαρξη του προπάππου μου. Θα μου πεις, με τα σημερινά μέσα, μπορώ να τους αφήσω φωτογραφίες, κείμενα, έργα μου. Ανόητη ματαιοδοξία.
Διακόσια χρόνια, λοιπόν. Πόσο τεράστιος χρόνος για μένα και πόσο απειροελάχιστος μπροστά στα 14,5 δισεκατομμύρια χρόνια από την δημιουργία του σύμπαντος.
Ύστερα από αυτές τις σκέψεις αισθάνομαι πως αγαπώ περισσότερο τους ανθρώπους, την φύση, την ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου