Αγόρασα ένα εισιτήρια από το περίπτερο και πήρα το λεωφορείο για να πάω σε μια δουλειά. Ακύρωσα το εισιτήριο στο ειδικό μηχάνημα και κάθισα στο διπλανό κάθισμα. Πρόσεξα όμως ότι κανείς από τους πεντέξι επιβάτες που ανέβηκαν μαζί μου, δεν έκανε το ίδιο. Φαίνεται πως, από σύμπτωση, όλοι αυτοί έχουν εισιτήριο διαρκείας, σκέφτηκα. Γρήγορα όμως διαπίστωσα ότι ΚΑΝΕΝΑΣ από τους επιβάτες που ανέβαιναν στην συνέχεια δεν ακύρωνε εισιτήριο. Άρχισα να αισθάνομαι σαν τον χαζό της παρέας. Μα, καλά, εισπράκτορας δεν υπάρχει. Μα ούτε και ελεγκτής. Η εταιρεία πώς καλύπτει τα έξοδά της, αφού κανένας δεν πληρώνει; «Φορολογώντας εσένα…» άκουσα μέσα μου μια φωνή.
Άνοιξα την εφημερίδα που κρατούσα. «Αύξηση στις τιμές των εισιτηρίων στα μέσα μεταφοράς σχεδιάζει η κυβέρνηση» έγραφε το πρωτοσέλιδο. «…και χρεώνοντάς σε με μεγαλύτερο εισιτήριο, βλάκα!» συμπλήρωσε η φωνή, μέσα μου.
Αν στη θέση την δική μου βάλεις τον μισθωτό και τον συνταξιούχο, στη θέση του τσαμπατζή επιβάτη τον φοροφυγάδα και στη θέση του εισιτηρίου τους φόρους, παίρνεις μιαν ιδέα για το πώς οι εκάστοτε κυβερνήσεις εννοούν την κοινωνική δικαιοσύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου