Ανέβηκα στο Ηρώδειο να απολαύσω την τέχνη της διάσημης Ισπανίδας υψιφώνου Μονσεράτ Καμπαγιέ σε μια από τις τελευταίες της εμφανίσεις, καθότι είναι 79 ετών.
Όταν εμφανίσθηκε στη σκηνή, στηριζόμενη από την μια στο μπράτσο του διευθυντή της ορχήστρας και από την άλλη στο μπαστούνι της, σείστηκε το θέατρο από τα χειροκροτήματα. Δεν είναι λίγο να έχεις ζωντανή μπροστά σου μια ντίβα.
Το θαύμα τέλειωσε όταν άνοιξε το στόμα της να τραγουδήσει, ενώπιον μικροφώνου (!). Την αδύναμη φωνή της η μεγαφωνική εγκατάσταση στάθηκε αδύνατον να αναστήσει. Οι όποιες υψηλές νότες κρατούσαν ελάχιστα. Η χροιά της φωνής της αλλοιωμένη. Κοντολογίς, ένα δράμα. Την έβλεπα και την λυπόταν η ψυχή μου.
Στο διάλλειμα τα αρνητικά σχόλια από τους γύρω θεατές έδιναν κι έπαιρναν.
«Τραγούδησε» συνολικά πέντε ολιγόλεπτες άριες και έκλεισε το πρόγραμμά της με τέσσερα ισπανικά τραγουδάκια.
Είναι μεγάλη αρετή για ένα καλλιτέχνη ξέρει πότε πρέπει να αποχωρήσει από το προσκήνιο. Κι είναι λυπηρό γι’ αυτόν που, λόγω χρημάτων ή χειροκροτημάτων, δεν το κάνει και διασύρει τον εαυτό του και την ιστορία του.
Αποχωρώντας από το Ηρώδειο αισθανόμουν ότι κάποιος με είχε κοροϊδέψει. Η Καμπαγιέ ή οι υπεύθυνοι του Φεστιβάλ Αθηνών; Ή μήπως και οι δύο; Τις σκέψεις μου διέκοψε η φωνή κάποιου που έλεγε στην παρέα του: «Τώρα πια η Καμπαγιέ ούτε για καμπαρέ δεν είναι να τραγουδήσει…».
Ντροπή σε αυτήν και στους διοργανωτές. Θα τολμούσε να εμφανιστεί αλλού εκτός της Μπανανίας; Αυτό που άκουσα δεν περιγράφεται..ποιό Καμπαρέ; ..για τα Παρατράγουδα της Αννίτας Πάνια ήταν το γεγονός. Να τραγουδάει με μικρόφωνο να το καταλάβω, να μην έχει πια ψηλές νότες να το καταλάβω..αλλά να είναι κατάφαλτση; Αφού είναι σε αυτήν την κατάσταση γιατί δεν τραγουδάει πλειμπάκ αφού δεν μπορεί να κάτσει σπίτι της. Τι να πω..Να είμαστε γνωστοί διεθνώς ως η χώρα της αρπαχτής και της λαμογιάς; Δεν μας φθάνουν τα δικά μας λαμόγια; Να έρχονται και από την Ισπανία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΙδού και η κριτική από την εφημερίδα "Καθημερινή"
ΑπάντησηΔιαγραφήΠOΛITIΣMOΣ Hμερομηνία δημοσίευσης: 21-09-12
Μ. Καμπαγέ, άδοξη εμφάνιση
Ν. Α. Κωνσταντοπουλος
ΣΥΝΑΥΛΙΑ. «Δεν περίμενα τόσο μεγάλη απογοήτευση». Στη φράση αυτή, την οποία κυρία, που κατέβαινε τα σκαλάκια του Ηρωδείου μετά τη συναυλία της Μονσεράτ Καμπαγέ, απηύθυνε στην πολυπληθή παρέα της, η οποία συγκατένευσε, συμπυκνούται η εντύπωση που πολλοί αποκομίσαμε από αυτήν. Δεν είμαι ειδικός. Δεν είμαι καν γνώστης. Είμαι ένας άνθρωπος, που από τα προεφηβικά του χρόνια αγάπησε την όπερα και την λεγόμενη κλασική μουσική και που θέλησε ν’ ακούσει «ζωντανά» έναν θρύλο του λυρικού θεάτρου. Εκανα, όμως, ένα λάθος. Δεν συνυπολόγισα ότι η διάσημη Ισπανίδα τραγουδίστρια είναι 79 ετών και είναι και υψίφωνος. Με ό, τι τούτο συνεπάγεται για τη φωνή της...
Το, κατά διαστήματα, θερμό (ειδικά στο οριστικό τέλος της συναυλίας) χειροκρότημα των θεατών απευθυνόταν πολύ περισσότερο στην Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ και στον μαέστρο, τον Ισπανό Χοσέ Κογιάδο. Κάποια, ελάχιστα, «μπράβο» που ακούστηκαν για την Καμπαγέ, μάλλον από συνήθεια τα εξεφώνησαν. Εκτός κι αν, με το «μπράβο» που φώναξαν 4-5 φορές μεμονωμένοι φιλόμουσοι, αναγνώριζαν πως, για τα 79 της χρόνια, η φωνή της Καμπαγέ σχετικά «κρατιέται». Το πρόγραμμα ήταν πολύ μικρό. Καθαρά, είναι αμφίβολο αν διήρκεσε μία ώρα. Από την έναρξή του έως το τέλος πέρασαν περίπου 75 λεπτά.
Βάλτε το διάλειμμα και υπολογίστε. Ευτυχώς, που μετά, το «γέμισαν» μ’ ένα «μπις» της «Ταράντουλα», του τελευταίου -και πολύ ευχάριστου- τραγουδιού που ερμήνευσε η Καμπαγέ και με δύο επαναλήψεις ορχηστρικών θεμάτων, τα οποία «ανέβασαν» το κοινό.
Επιπλέον, ελάχιστα δημοφιλή κομμάτια περιελάμβανε το πρόγραμμα. Ηταν φανερό ότι η κάποτε σπουδαία σοπράνο απέφυγε να τραγουδήσει αυτά που την έκαναν διάσημη και την καθιέρωσαν ως «ιέρεια του μπελ κάντο». Προφανώς, διότι είναι δύσκολα. Προτίμησε, λοιπόν, κάποια σχετικά ευκολότερα.
Δεν «έκλαψα» τα 40 ευρώ (τόσο ήταν το φθηνότερο εισιτήριο, τα υπόλοιπα κόστιζαν 65, 85, 105 και 135) που έδωσα, διότι «τίποτα δεν πάει χαμένο». Ηταν μια εμπειρία. Μου έδειξε ότι όσο επιθυμητό κι αν είναι το χειροκρότημα, όσο κι αν δεν μπορεί κάποιος να ζήσει χωρίς τη δόξα (ίσως και το χρήμα), πιο σημαντικό είναι να έχει το «γνώθι σ’ αυτόν» και να ξέρει πότε πρέπει ν’ αποχωρήσει.