Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

164. Παιδιά κολλημένα στη γη

 Όταν ήμασταν παιδιά, λόγω χαμηλού αναστήματος, σωματικής ευλυγισίας και φυσικής περιέργειας για το περιβάλλον, είχαμε στενότερη επαφή με την γη και με το έδαφος.  Τα παιχνίδια μας ήσαν «επίγεια» κυρίως π.χ. σβούρες, βώλοι, γκαζές, καρύδια, χαρτάκια (φάτσα-άφατσα), φίτσος, καπάκια από μπουκάλια στο ρείθρο του πεζοδρομίου, κλπ.

Ακόμη πιο μικρά, διερευνούσαμε την χλωρίδα ττης αυλής, των οικόπεδων και του χωμάτινου δρόμου: τσουκνίδες, χαμομήλια, παπαρούνες, αγριόχορτα. Οι πειραματισμοί με  ένα  πριονωτό στάχυ μου άφησαν ενθύμιο μια ουλή στο πάνω χείλος. Κάποιοι, πιο τολμηροί, έβαζαν στο στόμα χώμα να δουν τι γεύση έχει.
    
Όσο ψηλώναμε στο μπόι, τόσο λιγόστευε η επαφή μας με το έδαφος.

Τώρα πια, μόνο οι σόλες των παπουτσιών μάς συνδέει με την γη. Έως ότου,  έλθει το πλήρωμα του χρόνου και μάς σκεπάσει…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου