164. Παιδιά κολλημένα στη γη

 Όταν ήμασταν παιδιά, λόγω χαμηλού αναστήματος, σωματικής ευλυγισίας και φυσικής περιέργειας για το περιβάλλον, είχαμε στενότερη επαφή με την γη και με το έδαφος.  Τα παιχνίδια μας ήσαν «επίγεια» κυρίως π.χ. σβούρες, βώλοι, γκαζές, καρύδια, χαρτάκια (φάτσα-άφατσα), φίτσος, καπάκια από μπουκάλια στο ρείθρο του πεζοδρομίου, κλπ.

Ακόμη πιο μικρά, διερευνούσαμε την χλωρίδα ττης αυλής, των οικόπεδων και του χωμάτινου δρόμου: τσουκνίδες, χαμομήλια, παπαρούνες, αγριόχορτα. Οι πειραματισμοί με  ένα  πριονωτό στάχυ μου άφησαν ενθύμιο μια ουλή στο πάνω χείλος. Κάποιοι, πιο τολμηροί, έβαζαν στο στόμα χώμα να δουν τι γεύση έχει.
    
Όσο ψηλώναμε στο μπόι, τόσο λιγόστευε η επαφή μας με το έδαφος.

Τώρα πια, μόνο οι σόλες των παπουτσιών μάς συνδέει με την γη. Έως ότου,  έλθει το πλήρωμα του χρόνου και μάς σκεπάσει…