Στο ξόδι της μητέρας ενός φίλου μου, στο κοιμητήρι, περιμένοντας την ώρα της εκφοράς, άκουγα στο παραδιπλανό καμαράκι τον θρήνο της μάνας ενός εικοσάχρονου που πέθανε από ναρκωτικά.
Ολόκληρη η Ελληνική λυρική ποίηση δεν θα μπορούσε να παραβγεί με αυτή την λαϊκή γυναίκα. Ό Επιτάφιος του Ρίτσου ωχριούσε μπροστά της.
Σκέφτηκα, τι κρίμα που δεν είχα ένα μαγνητοφωνάκι να απαθανατίσω τα λόγια της. Ύστερα πάλι, σκέφτηκα, πως ήσαν τόσο ιερά, που θα ήταν βεβήλωση να τα καταγράψω.
(Εικονίζεται το έργο μου "Επιτάφιος" από την συλλογή "Όστρακα")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου