Ένας θείος μου διηγείτο κάποτε:
Κατοχή, πείνα, ο φίλος μου με πάει σε ένα υπόγειο μαγερειό της εποχής να φάμε φακή, αλάδωτη φυσικά, μια και το λάδι σπάνιζε.
Φωνάζει ο φίλος μου στο μάγερα: «Μήτσο, βάλε μπόλικο ξύδι, το παιδί είναι φίλος μου!»…
Η τραγωδία της κατοχικής πείνας μέσα από δυο κουταλιές ξύδι! Παραμένει αδιευκρίνιστο αν το ξύδι ήταν μπαλσάμικο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου