273. Η στερεοσκοπική μου όραση

"Αυγά μάτια"
από την συλλογή έργων μου "Σιγά τ' αυγά!"

Μια ακόμη μικροχαρά είναι η όρασή μου. Κρυφή και προσφιλής μου συνήθεια είναι «το κλείσιμο του ματιού»: Κλείνω το ένα μάτι, αριστερό ή δεξί δεν έχει σημασία, για ένα λεπτό. Με το ανοιχτό, παρατηρώ τον γύρω χώρο. Έτσι χάνω την αίσθηση του βάθους και όλα τα πράγματα τα βλέπω να προβάλλονται σε ένα μόνο επίπεδο. Την απόσταση των πραγμάτων από εμένα την αντιλαμβάνομαι επειδή τα μακρινότερα κρύβονται εν μέρει από τα κοντινότερα. Στη συνέχεια ανοίγω το κλειστό και βλέπω και με τα δύο μάτια.

Ώ, του θαύματος, ένας καινούργιος, όμορφος κόσμος ανασταίνεται μπροστά μου. Βλέπω στερεοσκοπικά! Απολαμβάνω στο έπακρο την υπέροχη αίσθηση του να βλέπω τα αντικείμενα γύρω μου ανάγλυφα, σε τρεις διαστάσεις, αντί των δύο που έβλεπα προηγουμένως. Σαν να ζωντάνεψε ξαφνικά μπροστά μου κι αρχίζει να κινείται ένας κόσμος που, πριν λίγο, κοιμόταν. Μου θυμίζει το ευχάριστο ξάφνιασμα που ένιωσα παιδί όταν, για πρώτη φορά, είδα έγχρωμα σχέδια του Ντίσνεϊ μέσα από το view master.

Αυτή η ξαφνική αλλαγή από την δισδιάστατη στην τρισδιάστατη όραση με κάνει να συνειδητοποιώ πόσο υπέροχο πράγμα είναι η ικανότητα που έχω, όπως όλοι μας, να βλέπω την ομορφιά του κόσμου γύρω μου.

Μόνο που αυτή η αίσθηση κρατάει λίγα δευτερόλεπτα. Μέχρις ότου να προσαρμοσθούν τα μάτια μου στην νέα τρισδιάστατη και μόνιμη πραγματικότητα, οπότε χάνεται αυτή η μαγεία.

Πρόβλημα παρουσιάσθηκε κάποτε, όταν, σε ταβέρνα που βρέθηκα με ανιαρή παρέα, είχα την έμπνευση να παίξω το «κλείσιμο του ματιού». Παρεξηγήθηκε όμως ο συνοδός της κυρίας που βρισκόταν στο απέναντι τραπέζι γιατί νόμισε ότι της έκλεινα πονηρά το μάτι…

(Απόσπασμα από το βιβλίο μου "Αντίο, Άγχος!")