Παραδοσιακά στη χώρα μας, την κοινωνική πρόνοια των πρεσβυτέρων αναλάμβαναν
τα παιδιά τους. Μετά την "ανάπτυξη" του κοινωνικού κράτους το κέντρο βάρους μετετέθη
σε αυτό. Όπως όμως αποδείχτηκε με την κρίση, οι κοινωνικές ασφαλίσεις
στηρίζονταν σε σαθρές βάσεις. Οι δομές
κατέρρευσαν, οι συντάξεις ψαλιδίστηκαν.
Η ιδιωτική ασφάλιση με πολλά προγράμματα καλύπτει ένα ευρύ φάσμα κινδύνων. Το
κράτος, στο παρελθόν, αναγνώριζε τον κοινωνικό ρόλο της και την υποστήριζε με
φορολογικά κίνητρα, που όμως καταργήθηκαν με το νέο καθεστώς.
Υπάρχει μια εσφαλμένη αντίληψη
ότι αν κάποιος πληρώνει π.χ. μια ασφάλεια πυρός και το σπίτι του δεν καεί, τότε
η ασφάλεια ήταν άχρηστη. Αντί να χαίρεται που δεν επισυνέβη ο κίνδυνος για τον
οποίο είναι ασφαλισμένος, λυπάται για τα
ασφάλιστρα που πλήρωσε. Υπάρχει μια
ακόμη πιο ανεδαφική αντίληψη: Κάποιοι δεν
θέλουν καν να σκεφτούν ότι μπορεί να τους συμβεί κακό, δεν συζητούν τέτοιο ενδεχόμενο και φυσικά
ούτε να ακούσουν για ασφάλιση. Θυμίζουν εκείνους που, για τον ίδιο λόγο, δεν συντάσουν
διαθήκη. Φίλη συμβολαιογράφος μου έλεγε για γονείς που μετεβίβαζαν την ψιλή
κυριότητα ακινήτου στα παιδιά τους και έτρεμε το χέρι τους υπογράφοντας.
Ανέκαθεν υπήρξα "ασφαλιστικός τύπος" και δεν το μετάνιωσα. Πέραν
της αυτονόητης ασφάλειας πυρός οικίας
και αυτοκινήτου, είχα οικογενειακή κάλυψη νοσοκομειακής περίθαλψης. Ευτυχώς, μέχρι στιγμής δεν χρειάστηκα
καμία από αυτές. Άλλοι όμως δεν ήταν το
ίδιο τυχεροί. Για παράδειγμα η σύζυγος φίλου χρειάστηκε μεταμόσχευση μυελού
οστών, που έγινε στην Γερμανία και κόστισε τετρακόσιες χιλιάδες ευρώ, τα
οποία κάλυψε η εταιρεία στην οποία ο
φίλος είχε την πρόνοια να ασφαλιστεί. Αχρείαστη
αποδείχθηκε, ευτυχώς, και η ασφάλεια
ζωής μου (ασθένεια και ατύχημα). Είχα
ακόμη προνοήσει να αγοράσω ένα συνταξιοδοτικό
πρόγραμμα, το οποίο συμπληρώνει την κανονική (και βαριά ψαλιδισμένη)
σύνταξη του ΙΚΑ.
Γιατί όμως έκανα όλες αυτές τις
ασφαλίσεις; Η απάντηση είναι απλή: Τα ασφάλιστρα ήταν
το τίμημα που πλήρωσα για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο ώστε, σε μια αναποδιά της
τύχης, δεν θα καταστρεφόμουν εγώ και συνακόλουθα η οικογένειά μου. Αν καεί το
σπίτι μου (μια πυρκαγιά από απροσεξία είναι εύκολη) ή αν ραγίσει από σεισμό,
αδυνατώ να το ξαναχτίσω. Κι ούτε διανοούμαι να περιμένω από το κράτος να μου το ξαναφτιάξει (γιατί, άλλωστε;). Αν
αρρωστήσω από ασθένεια που απαιτεί πολυδάπανη παραμονή σε νοσοκομείο, δική μου
ή μέλους της οικογενείας μου, αδυνατώ να αντιμετωπίσω το κόστος από την τσέπη
μου.
Ένας πρόσθετος λόγος που με οδήγησε στην ιδιωτική ασφάλιση ήταν οι αναλογιστικές μελέτες που, όπως διάβαζα από καιρό
στον τύπο, έδειχναν την μη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού. Ήταν μαθηματικά βέβαιο
ότι το σύστημα θα κατέρρεε αλλά οι κυβερνήσεις αδρανούσαν φοβούμενες το
πολιτικό κόστος της αναπροσαρμογής. Η κρίση επέσπευσε την κατάρρευση με τις
γνωστές συνέπειες. Έτσι αποδείχτηκε ότι το συνταξιοδοτικό πρόγραμμά μου σε
ιδιωτική εταιρεία δεν ήταν πολυτέλεια
αλλά αναγκαιότητα. Με υποχρέωσε σε αναγκαστική και πειθαρχημένη αποταμίευση
για την οποία δεν μετάνιωσα.
Η επιλογή της ιδιωτικής ασφαλιστικής
εταιρείας είναι κεφαλαιώδους σημασίας. Σε ένα συνταξιοδοτικό πρόγραμμα,
καταβάλεις χρήματα που θα σου επιστραφούν μετά από πολλά χρόνια. Θα πρέπει τότε
η εταιρεία να μην έχει στο μεταξύ πτωχεύσει αλλά να συνεχίσει να υπάρχει. Επομένως,
η έρευνα για την φερεγγυότητά της είναι απαραίτητη.
Ο ασφαλιστικός σύμβουλος σάς περιμένει για πλήρη ενημέρωση σχετικά με την ιδιωτική ασφάλιση, η οποία
επικρατεί από ετών σε άλλες χώρες με αυξητική τάση.
- - -
(Από την στήλη μου "Εμπειρικές συμβουλές αυτοβελτίωσης" στο διαδικτυακό περιοδικό Flow Magazine:
http://www.flowmagazine.gr/article/view/giati_na_peite_nai_stin_idiotiki_asfalisi)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου