184. Η συμπύκνωση του παρελθόντος

Όταν κοιτώ την γυναίκα μου, δεν βλέπω μόνο αυτήν. Βλέπω και όλο το βάθος του χρόνου που έχω ζήσει μαζί της, από τότε που γνωριστήκαμε. Όλο το μείγμα των αναμνήσεων και των εμπειριών γίνονται ένα με την μορφή της. Το ίδιο συμβαίνει με τους φίλους και τους γνωστούς.

Μοιάζει με τους πίνακες του Πικάσο όπου βλέποντας το προφίλ ενός προσώπου, ταυτόχρονα βλέπεις και το μάτι που βρίσκεται από την άλλη πλευρά και που, σύμφωνα με τους κανόνες της φυσικής, είναι αθέατο.

Αυτό το φαινόμενο εξηγεί:

• το διάστημα που απαιτεί το «σπάσιμο του πάγου», σε μια σχέση.
• την διαφορά στον τρόπο που βλέπουμε, διαχρονικά τους δικούς μας.
• τον αλλιώτικο τρόπο με τον οποίο δύο άνθρωποι βλέπουν ένα κοινό γνωστό με  τον οποίο όμως  ο καθένας έχει διαφορετικό χρόνο γνωριμίας.
• τον παρόμοιο τρόπο που βλέπονται φίλοι με κοινές εμπειρίες και μεγάλη διάρκεια γνωριμίας, π.χ. παλιοί φίλοι που μεγάλωσαν στην ίδια  γειτονιά.
• τον τρόπο με τον οποίο βλέπονται οι εραστές. Ό καθένας βλέπει στον άλλο, μαζί με την μορφή του, και τις ερωτικές στιγμές που πέρασαν μαζί.

Το εικονιζόμενο έργο ΑΔΑΜ ΚΑΙ ΕΥΑ παρουσιάζεται αναλυτικά στη σύνδεση:

http://aris-tourgimata.blogspot.com/2011/05/adam-and-eve.html