-Απολογήσου!
Δεν ξέρω αν θα βρεθώ ποτέ στον προθάλαμο του Παράδεισου και αν θα κληθώ να απολογηθώ στον Άγιο Πέτρο για τις πράξεις που έκανα στην επίγεια ζωή μου. Γνωρίζω όμως με βεβαιότητα ότι θα κληθώ κάποτε, από κάποιον ανοικτίρμονα γέροντα, να δώσω λόγο. Κι αυτός δεν θα είναι άλλος από τον ίδιο μου τον εαυτό, σε μεγάλη ηλικία, που θα μου κάνει το φαρμακερό ερώτημα:
- Πως ξόδεψες, φίλε μου, τη ζωή σου ως τα τώρα; Πως αξιοποίησες τα τάλαντα με τα οποία σε προίκισε ο καλός Θεούλης όταν γεννήθηκες; Τι έκανες για να βρεις την ευτυχία; Είσαι τελικά ευχαριστημένος από την ζωή σου;
Κι εγώ δεν θέλω να βρεθώ στην θέση να ψελλίσω:
- Δεν πρόλαβα…δεν ήξερα…ζητώ μια δεύτερη ευκαιρία, να ξαναγίνω νέος και να κάνω αυτά που δεν έκανα ως τώρα.
Γιατί εκείνος θα μου απαντήσει, αργοκουνώντας το άσπρο του κεφάλι:
- Λυπάμαι, φίλε μου. Είναι αργά. Πολύ αργά. «Εν τω Άδη, ουκ έστι μετάνοια».
Η μωρά παρθένος κι ο Σοπενάουερ…
Μια τέτοια απάντηση θα ταίριαζε περισσότερο σε μωρά παρθένο, κατά την γνωστή παραβολή του Ευαγγελίου ή σε πεινασμένο παιδί με πατέρα μη φρόνιμο, κατά την γνωστή παροιμία «των φρονίμων τα παιδιά…». Επί πλέον θα σφράγιζε την προσωπική μου αποτυχία στην ζωή, ανεξάρτητα από την όποια επαγγελματική ή κοινωνική καταξίωσή μου. Είναι αυτό που είχε επισημάνει ο Σοπενάουερ: «Όταν, γέροντες πια, οι περισσότεροι άνθρωποι κοιτάζουν πίσω, ανακαλύπτουν ότι πέρασαν όλη τους τη ζωή σε αναμονή. Με έκπληξη συνειδητοποιούν ότι αυτό που άφησαν να τους διαφύγει χωρίς να το εκτιμήσουν και να το απολαύσουν δεν ήταν άλλο από τη την ίδια την ζωή τους». Για να μη βρεθώ το λοιπόν στην κατηγορία των «περισσοτέρων ανθρώπων» κατά τον φιλόσοφο, φροντίζω από τα τώρα.
Η φροντίδα μου συνίσταται στην συνειδητή και συνεχή προσπάθεια να αντιδρώ και να αντιστέκομαι στην καθημερινότητα και την συνήθεια. Να βελτιώνω την ποιότητα ζωής μου. Να βρίσκω τρόπους να καταπολεμώ το άγχος μου. Να χαίρομαι τη ζωή μου. Να επιδιώκω να είμαι ευτυχής!
(Απόσπασμα από το βιβλίο μου "Αντίο, Άγχος!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου