574. Εγκαταλειμμένα σκυλιά

 -Άφησέ με νάρθω μαζί σου, μου είπε προσηλώνοντας με ικεσία τα θλιμμένα μάτια του πάνω στα δικά μου, πίσω από το τζάμι του αυτοκίνητου. Δεν τρώω πολύ. Μόνο δυο μπουκιές ψωμί και λίγο νερό. Θα σου είμαι πιστός σύντροφος και καλός φύλακας.  

-Πώς βρέθηκες εδώ; τον ρώτησα.

-Με εγκατέλειψε το παλιό μου αφεντικό. Με βαρέθηκε και με άφησε στην ερημιά.  

-Τι τρως;

-Δεν τρώω. Τριγυρνώ όλη μέρα προσπαθώντας να βρω κάτι. Όλοι με διώχνουν. Άφησέ με νάρθω μαζί σου. Θα γαυγίζω το βράδυ όταν κάποιος πλησιάσει το σπίτι.

-…………

-Με έχουν στειρώσει. Είμαι καλό σκυλί. Άφησέ με νάρθω μαζί σου.

Πήγα να ανοίξω τη πόρτα του αυτοκινήτου για να μπει αλλά την έκλεισα πάλι. Άλλα σκυλιά έρχονταν από όλη την Ελλάδα. Εγκαταλειμμένα σκυλιά. Ράτσας και ημίαιμα.  Με περιλαίμιο και χωρίς. Με ικεσία στο βλέμμα. Και μιαν απέραντη θλίψη. Άκουγα την φωνή τους, κι ας μη μιλούσαν: Άφησέ με νάρθω μαζί σου…  

573. Δημοκρατικές διαδικασίες

Οι κάμπιες κατέβηκαν από το δένδρο και, τηρώντας ευλαβικά τις δημοκρατικές διαδικασίες, διαβουλεύτηκαν. Άκουσαν όλες τις απόψεις, συζήτησαν και ψήφισαν τον αρχηγό που, ακολουθώντας τον τυφλά, θα τους οδηγήσει στον τόπου που θα μεταμορfωθούν (όσες επιζήσουν) σε πανέμορφες πεταλούδες.

572. Τα ονόματα στον Ελληνικό κινηματογράφο

Κάποια χαρακτηριστικά ονόματα που χρησιμοποιήθηκαν στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη. Ένας πρόχειρος κατάλογος ακολουθεί. Δεκτές οι προτάσεις σας για εμπλουτισμό του: 
1. Ζάβαλος- Η Βίλα των οργίων
2. Ζάραγκας – Η θεία απ’ το Σικάγο
3. Πετρόχειλος – Ο στρίγκλος που έγινε αρνάκι 
4. Χατζηαντωνίου (στρατηγός) – Τα κίτρινα γάντια 
5. Κοκοβίκος Αντωνάκης – Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα 
6. Καραβάγκος - Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα
7. Ρούσσος Κατσανεβάκ(τσ)ης - Η ζηλιάρα 
8. Παρδάλογλου Μικές – Ο Μικές παντρεύεται 
9. Μαυρογιαλούρος – Υπάρχει και φιλότιμο
10. Δελησταύρου – Δελησταύρου και υιός
11. Παπασταύρου Θεμιστοκλής – Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο.
12. Φερέκης Θεόφιλος – Ζητείται ψεύτης
13. Πάρλας Θεόδωρος ή ψευτοθόδωρος – Ζητείται ψεύτης 
14. Φλωράς Πάνος – Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο 
15. Γαδικιάρογλου - Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο
16. Μαρίνα – Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός
17. Κλέαρχος - Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός
18. Ζήκος – Της κακομοίρας
19. Λόλα – Λόλα 
20. Στέλλα – Στέλλα 
21. Μιχαλάκης - Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα
22. Λίζα – Η Λίζα και η άλλη 
23. Ανάργυρος – Η κάλπικη λίρα 
24. Μπρίλλης – Τα κίτρινα γάντια
25. Λευτέρης - Ο φίλος μου ο Λευτεράκης
26. Μακρυκώστας - Μακρυκοσταίοι και Κοντογιώργηδες 
27. Κοντογιώργης - Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες
28. Καβαλιεράτος - Ο γόης
29. Γκόρτσος Θρασύβουλος - Τζένη Τζένη
30. Μαντάς -ΤζένηΤζένη
31. Γκρούεζας - Υπάρχει και φιλότιμο
32. Παυλάρας και Πετράκης -Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο
33. Στεφανία -Η Στεφανία στο αναμορφωτήριο
34. Μανώλης (Τσίριο) - Ένα βότσαλο στη λίμνη
35. Ράμογλου Πέτρος -Κορίτσια για φίλημα
36. Καλιακούδας Κώστας (έχω και κότερο) -Κορίτσια για φίλημα
37. Θύμιος - Ο Θύμιος τα έκανε θάλασσα.
38. Ηλίας - Ο Ηλίας του 16ου
39. Σπανοβαγγελοδημήτρης - Σωφερίνα 
40. Μπαζούκας Χαράλαμπος - Μια ζωή την έχουμε
41. Πασπάτης, Καλαφάτης - Οι δοσατζήδες
42. Άρης (Πολλά τα λεφτά, Άρη) - Λόλα
43. Αλίκη -Η Αλίκη στο ναυτικό
44. Ίλια - Ποτέ την Κυριακή
45. Μήτρος, Μητρούσης- Ο Μήτρος κι ο Μητρούσης στην Αθήνα
46. Πολύκαρπος - Ο πολύτεκνος
47. Γρηγόρης - Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος
48. Δελημάνης Χρίστος - Η κόμισσα της φάμπρικας
49. Στασούλα Δελημάνη - Η κόμισσα της φάμπρικας.
50. Δεκαβάλας (στρατηγός)- Ένας ήρως με παντούφλες

571. ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΣΑΚΙΔΙΩΝ

570. "Ανάληψη" ευθύνης

   Κάθε τόσο ακούμε ή διαβάζουμε στα ΜΜΕ, ύστερα από κάποια τρομοκρατική ενέργεια, ότι «την ευθύνη ανέλαβε η τάδε οργάνωση». Μα, για σταθείτε, για πια  ανάληψη ευθύνης μιλάμε;
   Στα ελληνικά, αναλαμβάνω την ευθύνη σημαίνει, μέχρι πρότινος  τουλάχιστον, δηλώνω την υπευθυνότητά μου για κάτι κακό που διεπράχθη, εκουσίως ή ακουσίως, και είμαι πρόθυμος να επανορθώσω ή / και να υποστώ τις συνέπειες. 
  Διαφορετικά, κρυπτόμενος στο σκοτάδι και πίσω από κουκούλες, δεν αναλαμβάνω απολύτως καμιά ευθύνη και, φυσικά, παραμένω ατιμώρητος κοροϊδεύοντας τα θύματα και την πολιτεία.  

  Ας πάψουμε λοιπόν να πιπιλάμε την καραμέλα της ανάληψης ευθύνης από τρομοκρατικές οργανώσεις για τρεις λόγους:
-για να μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας,
-για να μην μας κοροϊδεύουν οι τάχα «αναλαβόντες» την ευθύνη,
-από σεβασμό στην ελληνική γλώσσα και σε όσους πραγματικά αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους υφιστάμενοι τις συνέπειες.

569. Οι "άνδρες"

Είναι και κάτι «άνδρες» που προσβάλουν βάναυσα το ανδρικό φύλο. Είναι πολλοί, κυκλοφορούν ανάμεσά μας αλλά δεν διακρίνονται. Προέρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα και το μορφωτικό τους επίπεδο φθάνει την ανώτατη εκπαίδευση. Ανάμεσά τους άνθρωποι «υπεράνω πάσης υποψίας»: γιατροί, δικηγόροι,  καθηγητές πανεπιστημίου.  

Τους περνάς για απόλυτα φυσιολογικούς αλλά είναι βαθιά άρρωστοι. Οι «άνδρες» αυτοί δεν εκμυστηρεύονται σε κανένα την αρρώστια τους γιατί ξέρουν πως είναι αξιοκατάκριτοι. Μολύνουν με την παρουσία τους και με τις πράξεις τους την κοινωνία.  Δεν είναι καν άνθρωποι. Είναι υπάνθρωποι.

Το σιχαμερό τους πάθος κάνει δυστυχισμένα τα μέλη της οικογένειάς τους.

Μιλώ για τους «άνδρες» που κακοποιούν συστηματικά και απάνθρωπα τις γυναίκες και τα παιδιά τους, που δεν έχουν την μυϊκή δύναμη να αμυνθούν. Το άκρον άωτον της θρασυδειλίας.

Η μόνη τιμωρία που τους πρέπει είναι να τους δέρνουν συστηματικά και αλύπητα άλλοι άνδρες. Χωρίς εισαγωγικά.  

Για τις κακοποιημένες γυναίκες: http://womensos.gr/15900-24ori-tilefoniki-grammi/

568. ΧΙΛΑΡΟΤΡΑΓΩΔΙΑ

567. Ο κόμπος

Ένας κόμπος στέκεται κάθε τόσο στο λαιμό μου από συγκίνηση καθώς παρακολουθώ στην τηλεόραση την παρέλαση, στην Θεσσαλονίκη. Οι συνομήλικοί μου με καταλαβαίνουν. Οι νεότεροι όχι.

566. ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

565. Αστοιχείωτοι μαρκουτσοφόροι

Μετά την πρόσφατη συνάντηση του αρχιεπισκόπου Αθηνών με τον πρωθυπουργό, κατά την έξοδό του, περικυκλώθηκε από δημοσιογράφους που του έκαναν ερωτήσεις. Ένας, και μάλιστα δύο φορές, τον προσφώνησε αρχιεπίσκοπο, αντί  μακαριότατο. Ασυγχώρητη άγνοια ή συνειδητή προσπάθεια υποβάθμισής του;  

Και εις ανώτερα, μαρκουτσοφόρε! Σε περιμένουμε να  ρωτήσεις: "Πατριάρχη, ποιες είναι οι απόψεις σας για..." ή "Πάπα, τι νομίζετε για..."   

564. Οι χαίνουσες πληγές των πεύκων

Οι οιμωγές των πληγιασμένων πεύκων δεν ακούγονται· είναι οπτικές. Κι όταν επουλωθεί η πληγή, ανοίγουν νέα πιο πάνω. 

Το "αίμα" τους μαζεύεται στάλα-στάλα και μπαίνει στο μούστο, από σαββατιανό σταφύλι, για να το μεταλάβουν οι εραστές της ρετσίνας. Όταν, σε λίγο, ανοίξουν τα νέα κρασιά, θα θυμάμαι αυτή την εικόνα...

563. Όνειρα και πραγματικότητα

Μολονότι τα όνειρά μας είναι μια ψευδαίσθηση, εμείς τα βιώνουμε σαν να ήταν πραγματικότητα (όρα εφιάλτες, ονειρώξεις, κλπ).

Έτσι όμως η πραγματική μας ζωή, αυτή που ζούμε ξύπνοι, επεκτείνεται, εισχωρώντας μέσα στον ύπνο μας.

Το αποτέλεσμα είναι ότι ζώντας τα ίδια χρόνια, η διάρκεια της ζωής μας επιμηκύνεται τεχνικά σε σημαντικό βαθμό.

562. Ο Νίκος Μαστοράκης της εφηβείας μας

Μέσα δεκαετίας του '60. Για εμάς τους τοτινούς δεκαεξάρηδες, περιορισμένες οι ψυχαγωγικές αποδράσεις από τον καταναγκασμό του σχολείου. Κυρία διέξοδος η μουσική από το κρατικό ραδιόφωνο, το μόνο διαθέσιμο. Τρεις οι επιλογές: Πρώτο, Δεύτερο πρόγραμμα και Ενόπλων. Οι φωνές των εκφωνητών, αντρικές και γυναικείες  είχαν ένα επίσημο, σοβαρό τόνο, που αντικατόπτριζε το πνεύμα της εποχής. Ο ήχος τους μεταλλικός με καθαρή άρθρωση για να περνά καθαρά μέσα από τα μεσαία κύματα (ΑΜ) των σταθμών. Μόνη εξαίρεση το Τρίτο Πρόγραμμα που εξέπεμπε στερεοφωνικά στα FM, ανάβοντας ένα κόκκινο φωτάκι στο καντράν του ραδιοφώνου. Λίγες οι ζεστές, φιλικές φωνές, όπως η γλυκερή του Ζακ Μεναχέμ, που παρουσίαζε μουσικά κομμάτια ελαφράς μουσικής, ελληνικής και ξένης. Τα ρεμπέτικα και ο ήχος του μπουζουκιού εξοβελισμένα στο πυρ το εξώτερον.

 

Μέσα σε αυτή την μουσική ξεραΐλα έπεσε σαν βότσαλο στη λίμνη η φωνή του Νίκου Μαστοράκη στις πρώτες του ραδιοφωνικές εκπομπές. Μόλις λίγα χρόνια πιο μεγάλος από εμάς, (γ. 1941), σε αντίθεση με τους άλλους "σπήκερ" μιλούσε με αμεσότητα με φρέσκια, νεανική, φωνή παρουσιάζοντας τα νέα τραγούδια της "χρυσής δεκαετίας του '60"  που μόλις άρχιζε. Όλοι οι τηνέϊτζερς της εποχής, βρήκαμε αμέσως τον άνθρωπο που μας εκπροσωπούσε, εκφράζοντας τις ανησυχίες μας. Όντας ηλικιακά κοντά σε εμάς, ήταν ένας από εμάς.

 

Μέσα από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές μυηθήκαμε στο "νέο κύμα" (εκεί άκουσα τα πρώτα τραγούδια του Σαββόπουλου) αλλά και  στα ξένα συγκροτήματα της εποχής Beatles, Rolling Stones, The Mamas and the Papas, Yardbirds, Animals, Beach Boys, Bee Gees, και τόσα άλλα. Από εκεί μάθαμε και τα ελληνικά συγκροτήματα Forminx, Charms, Idols, Blue Birds, Monks, Olympians και λοιπά. Και τους οι αστέρες του τραγουδιού, Elvis Presley, Paul Anka, Tom Jones, Charles Aznavour, Nico Fidenco, Adriano Celentano, Gigliola Cinquetti, Adamo και πολλούς-πολλούς άλλους. Ο Μαστοράκης με τη ζεστή φωνή του  ήταν ο ιδανικός  παρουσιαστής όλου αυτού του μουσικού στερεώματος που μας προσέφερε αξέχαστες βραδιές στα πάρτι, στις εκδρομές άλλα και στις κατά μόνας ακροάσεις στο τρανζίστορ.

 

Ο δαιμόνιος Νίκος Μαστοράκης μολονότι θριάμβευε στο ραδιόφωνο δεν περιοριζόταν εκεί. Διοργάνωνε Κυριακάτικα πρωινά σε κινηματογράφους με τα δημοφιλή ποπ συγκροτήματα όπου, με προσιτό εισιτήριο, είχαμε την ευκαιρία να δούμε ζωντανά τα ινδάλματά μας. (Αργότερα, διοργάνωσε την επεισοδιακή συναυλία των Rolling Stones στο Καλλιμάρμαρο). Πολύ πριν από τον Κηλαηδόνη, έστηνε beach party στη Βουλιαγμένη. Σε ένα από αυτά είχα πάει με την παρέα μου συμμετέχοντας σε ένα τρελό διαγωνισμό με πολλά απρόοπτα που μόνο η ξέφρενη φαντασία του μπορούσε να σκαρφιστεί. Περάσαμε υπέροχα. Μέχρι τώρα αναπολούμε εκείνες τις στιγμές με τους φίλους μου και γελάμε. 

 

Ο Μαστοράκης τότε ήταν για εμάς ο "μεγάλος φίλος". Θαυμάζαμε την τόλμη, την ευφυΐα και την ετοιμολογία του. Η φωνή του απέπνεε μια αυτοπεποίθηση που μεταδιδόταν και σε εμάς σε μια ηλικία που προσπαθούσαμε να διαμορφώσουμε χαρακτήρα.  Χαρακτηριστικά θα αναφέρω ότι σε ένα λεύκωμα της εποχής που κυκλοφορούσε στις νεανικές παρέες, απαντώντας σε σχετικό  ερώτημα ένας φίλος, ο Τ. Κ. έγραψε "Θαυμάζω τον  Ν.Μ.". Καταλαβαίνετε, φυσικά, ποιον εννοούσε... 

 

Δημοσιογράφος με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό, παρά την νεαρή ηλικία του, ο Μαστοράκης έγραφε και σε ένα εφηβικό περιοδικό της εποχής, ξεχνώ τον τίτλο του, με ειδήσεις, φωτογραφίες και σχόλια από τον κόσμο της μουσικής που ακούγαμε. Εκεί έγραφε και η συνομήλική μας Τζένη Μαστοράκη, αδελφή του Νίκου, η μετέπειτα σημαντική ποιήτρια. Το περιοδικό αυτό κυκλοφορούσε από χέρι σε χέρι στις μαθητικές τάξεις. 

 

Μετά την αποφοίτησή μας από το σχολείο, μπήκαν άλλες προτεραιότητες στα ενδιαφέροντα της ζωής μας. Σπουδές, στρατός, εργασία, οικογένεια. Ο Νίκος Μαστοράκης συνέχιζε ακάθεκτος την εξελικτική του πορεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό με παραγωγές στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο.

Πρόθεσή μου εδώ δεν είναι να προβάλω τις πλούσιες επαγγελματικές του δραστηριότητες, ήδη πασίγνωστες, αλλά να επισημάνω τον θετικό ρόλο που έπαιξε σε μια κρίσιμη για εμάς ηλικία, την εφηβική. Και για αυτό, τον ευχαριστώ.

561. Το μυστικό της Χάρλεϊ Στρητ

Ιδού το νέο μου βιβλίο. Οι φίλοι που το διάβασαν ενθουσιάστηκαν. Δεν τους πολυ-πίστεψα. Φίλοι είναι, είπα, φιλοφρόνηση κάνουν. Όμως το εγκωμίασαν και πολλοί άγνωστοι. Ε, αυτούς τους πιστεύω!

Στην επαγγελματική μου καριέρα υπήρξα διευθυντικό στέλεχος μεγάλων ναυτιλιακών τραπεζών και επιχειρήσεων. Επί τέσσερις δεκαετίες συνεργάστηκα με τους περισσότερους εφοπλιστές και έζησα στο περιβάλλον τους. Τι πιο φυσικό, λοιπόν, να εμπνευστώ από την ζωή τους και να βάλω πρωταγωνιστή του βιβλίου έναν Έλληνα εφοπλιστή, τον Ηρακλή Λομπαρδιανό. Φυσικά όλα τα πρόσωπα του έργου είναιφανταστικά.

Μια ωραία αεροσυνοδός τρυπώνει "ανεπαισθήτως" στη ζωή του μεγιστάνα και τον οδηγεί στον όλεθρο. Τι μυστικά κρύβει; Είναι κόρη του, όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία, ακόμη και η εξέταση DNA; Ή τα φαινόμενα απατούν; Κι αυτό που αποκαλύπτεται είναι αληθινό; Ή μήπως κρύβει κάτι άλλο; Τελικά τι είναι αλήθεια και τι ψέματα όταν όλα ανατρέπονται, ακόμη και μετά τον θάνατο του εφοπλιστή;

Ο αναγνώστης μπαίνει στον κλειστό κύκλο των εφοπλιστών, ένα κόσμο συναρπαστικό. Προσπαθεί να λύσει το μυστήριο ταξιδεύοντας μαζί με τους ήρωες της ιστορίας σε ένα κοσμοπολίτικο περιβάλλον: Ακτή Μιαούλη, Κηφισιά, Καβούρι, Κυκλαδονήσια, Φισκάρδο, Λονδίνο, Γενεύη, Νέα Υόρκη, Μπαχάμες.

Γιατί διάλεξα για το τελευταίο βιβλίο μου την αστυνομική λογοτεχνία; Ανέκαθεν με γοήτευε ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε, ο πατέρας του αστυνομικού μυθιστορήματος, που έκτιζε το μυστήριο και αποκάλυπτε σταδιακά την λύση του χρησιμοποιώντας την τετράγωνη λογική. Ο ίδιος είπε πως "δεν υπάρχει γρίφος δημιουργημένος από ανθρώπινο νου που ένας άλλος ανθρώπινος νους δεν μπορεί να λύσει". Αυτή είναι και η βάση όλων των αστυνομικών έργων.

Με επηρέασε όμως βαθειά και ο "πατριάρχης" του ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος Γιάννης Μαρής, τον οποίο είχα την τύχη να συναντήσω προσωπικά, όταν ήμουν φοιτητής και έκανα μεταφράσεις για το περιοδικό που διεύθυνε. Η παρουσία του είναι έμμεσα υπαρκτή στο μυθιστόρημά μου, με κάποιες αράδες από βιβλία του που ταιριάζουν θαυμάσια και ενσωματώνονται στη δική μου πλοκή.

Ένα καλό αστυνομικό έχει την γοητεία μιας μαθηματικής εξίσωσης. Είναι ένα πνευματικό μπρα-ντε-φερ μεταξύ συγγραφέα και αναγνώστη, ο οποίος πασχίζει να μαντέψει τον ένοχο που έντεχνα κρύβει ο πρώτος.

Όντας θιασώτης του ορθολογισμού, λάτρης του μυστηρίου και παρατηρητής της ζωής, η προσέλκυσή μου από την αστυνομική λογοτεχνία προέκυψε νομοτελειακά.

Ανέκαθεν με ενοχλούσε η άποψη ότι το αστυνομικό ανήκει στην παραφιλολογία, οφειλόμενη, ως ένα βαθμό, στην έλλειψη βάθους των ηρώων του• βλέπουμε την δράση τους αλλά όχι τον ψυχισμό τους• είναι δισδιάστατοι σαν καρτούν. Εδώ δημιούργησα τρισδιάστατους ήρωες στο μυαλό των οποίων μπαίνει ο αναγνώστης και παρακολουθεί σκέψεις και αισθήματα, όπως μεταβάλλονται με την εξέλιξη της υπόθεσης. Εμπλέκω διάφορες διανθρώπινες σχέσεις και θίγω σημαντικά κοινωνικά θέματα.

Παράκληση προς τους αναγνώστες: Μην αποκαλύψετε σε κανένα "Το μυστικό της Χάρλεϊ Στρητ". Εκτός κι αν εχθρεύεστε κάποιον και θέλετε να τον εκδικηθείτε στερώντας του την απόλαυση να το βρει μόνος του...

Μέρος του βιβλίου εξελίσσεται μέσα σε αεροπλάνα, ένα από τα οποία παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του Λομπαρδιανού. Για αυτό, η μακέτα του εξώφυλλου, παρουσιάζει την αίθουσα αναμονής ενός αεροδρομίου με την απειλητική μορφή ενός αεροσκάφους που καραδοκεί.

Το μυθιστόρημα, 310 σελίδων, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη (http://www.gavrielidesbooks.gr/showtitle.aspx?vid=2102). Για να προλάβω πιθανή παρεξήγηση, διευκρινίζω ότι με τον εκδότη με συνδέει μια μακρόχρονη και σταθερή...συνωνυμία.

Το βιβλίο διατίθεται στα βιβλιοπωλεία Ιανός, Πολιτεία, Παρ' υμίν, Booktalk, Εν Αθήναις, Επίκαιρα, Ναυτίλος, Πρωτοπορεία, Ναυτίλος, Επί λέξει, Booktique, Bookloft, Πλειάδες, Βιβλιοστάτης αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο, κατόπιν παραγγελίας. Φυσικά διατίθεται και στο βιβλιοπωλείο του εκδότη, Αγίας Ειρήνης 17, Μοναστηράκι, που στεγάζει και το Art bar με τον ευρηματικό τίτλο "Poems & Crimes".

Μη ξεχνάτε, το βιβλίο είναι πάντα ένα ευπρόσδεκτο και οικονομικό δώρο.

Περισσότερα για τα βιβλία μου http://www.flowmagazine.gr/user/aris_gavriilidis1. 

560. Η κακή συνήθεια της νοικοκυράς

Είναι το λοιπόν παρατηρημένο. Εννιά στις δέκα φορές που θα βρεθώ μπροστά σε ένα λαχταριστό φαγητό, η νοικοκυρά που το έφτιαξε θα μου τη σπάσει, πριν καν το δοκιμάσω. Αρχίζει τα: "μου έπεσε πολύ το αλάτι", "ψήθηκε λίγο παραπάνω", "ξέχασα να βάλω κόλιαντρο", "το κρέας δεν ήταν πολύ μαλακό", "η σάλτσα δεν έπηξε όπως την ήθελα", "βγήκε πιο ζουμερό από το κανονικό", "τα μακαρόνια λάσπωσαν λίγο", και τα λοιπά και τα λοιπά. 

Καλές μου κυρίες, γιατί μού το κάνετε αυτό; Αν κρατούσατε το στόμα σας κλειστό, ειλικρινά, δεν θα καταλάβαινα καμία διαφορά. Τώρα όμως που μου το λέτε με προκαταλαμβάνετε και μου κόβετε την μισή απόλαυση. Η μόνη που ξέρει την διαφορά είστε εσείς. 

Την επομένη λοιπόν φορά που θα μαγειρέψετε ένα ωραίο φαγητό μη σπεύσετε να μου ανακοινώσετε το "ελάττωμά" του. Κρατείστε το μυστικό. Να το ξέρετε μόνο εσείς.  Εγώ δεν θέλω να το μάθω. Αν δεν λυπάστε εμένα, λυπηθείτε τον κόπο σας. Ευχαριστώ. 

559. ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ

ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ (Learnean Hydra) 

Έργο μου (assemblance art) από την συλλογή "Γραβάτες" 

558. Κάτι σημαντικότερο από τις ευχές

Είθισται, στην περίοδο των εορτών να ανταλλάσσουμε ευχές. Τι πρακτικό αντίκρισμα έχουν; Μηδέν. Δεν υπάρχει κανένα τζίνι κρυμμένο σε λυχνάρι που να τις ακούει και να τις πραγματοποιεί. Μας κάνουν απλώς να αισθανόμαστε λίγο καλλίτερα.

Προτείνω φέτος, αντί για ευχές ή έστω, παράλληλα με αυτές, να επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε κάτι άλλο, ουσιώδες. Κάτι που υφιστάμεθα ή ασκούμε όλοι μας σε μικρό ή μεγάλο βαθμό: την βία. Έχει πολλές μορφές, φανερές και κρυφές, και εφαρμόζεται σε πολλά επίπεδα. Φανερή βία είναι η ασκούμενη από τον συζύγου προς την σύζυγο. Ας μην γελιόμαστε νομίζοντας ότι χειροδικεί ο μέθυσος ή άξεστος λιμενεργάτης της φτωχοσυνοικίας. Οι στατιστικές δείχνουν ότι το κάνει κυρίως ο μορφωμένος επιστήμονας, γιατρός ή δικηγόρος, ο κοσμοπολίτης επιχειρηματίας, ο ευαίσθητος καλλιτέχνης, πίσω από τους τοίχους του σπιτιού του, ακόμη και στις αριστοκρατικές συνοικίες. Προκαλώ τον αναγνώστη να σκεφτεί αν γνωρίζει μία ή περισσότερες περιπτώσεις σαν και αυτήν που ανέφερα.

Φανερή βία είναι το ξυλοφόρτωμα των παιδιών για οποιαδήποτε αιτία. Όχι, το ξύλο δεν βγήκε από τον παράδεισο. Και είναι λάθος η εξυπνάδα "όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος". Φανερή βία είναι η άσκηση σεξουαλικής βίας σε οποιαδήποτε μορφή, από την σεξουαλική παρενόχληση μέχρι την, ας μη μας σοκάρουν οι λέξεις, αιμομιξία και την παιδεραστία, που συχνά συνδυάζονται. Φανερή βία είναι η κάθε μορφής χειροδικία.

Υπάρχει και η ψυχολογική βία, που δεν υστερεί σε καταστροφικές συνέπειες από την σωματική. Άθλια μορφή της είναι το bullying που υφίστανται τα παιδιά και οι νέοι από τους συμμαθητές τους. Είναι η λεκτική βία, το βρίσιμο, η προσβολή. Είναι ο ρατσισμός, δηλαδή ή άρνηση αποδοχής του διαφορετικού είτε αυτό έχει να κάνει να κάνει με το χρώμα είτε με την εθνικότητα είτε με τον σεξουαλικό προσανατολισμό των θυμάτων.

Υπάρχει όμως και η συγκεκαλυμμένη βία. Είναι η ειρωνεία, το κακόηθες κουτσομπολιό, το "να τα ψάλεις" στον άλλο, να του μιλάς απότομα, ο "χειρισμός" του άλλου ώστε να οδηγηθεί να κάνει κάτι που δεν επιθυμεί. Είναι ακόμη το να του κρατάς μούτρα, να μην του μιλάς.

Ο κατάλογος των μορφών βίας, φανερής και συγκεκαλυμμένης είναι μακρύς. Είμαι βέβαιος ότι ο αναγνώστης θα προσθέσει περιπτώσεις που έχω παραλείψει. Το "επί γης ειρήνη" συνεχίζει να είναι, δυστυχώς, ύστερα από 2015 χρόνια, μέγα ζητούμενο.

Σε όλους τους ανθρώπους ο ρόλος θύματος και θύτη συχνά εναλλάσσεται. Ο καθένας μας έχει βιώσει και τις δύο καταστάσεις. Το γεγονός ότι δεν αισθάνεται καθόλου ωραία όταν είναι θύμα δεν τον εμποδίζει στην επόμενη ευκαιρία να κάνει σε άλλους αυτά που έχει υποστεί.

Φίλες και φίλοι, τα αντίδοτα στη βία είναι πολλά: η ανεκτικότητα, η ψυχραιμία, η μεγαλοψυχία, η συγχώρεση, η λογική, η αγάπη για τον πλησίον (πεμπτουσία του χριστιανισμού), η αυτοκριτική, η υπομονή, η κατανόηση. Ο καθένας μας μπορεί να σκεφτεί για λίγο επάνω σε αυτό το θέμα και να πράξει κατά το δοκούν. Μόνον έτσι μπορούμε να ελπίσουμε ότι θα ζήσουμε σε ένα καλλίτερο κόσμο. Προς όφελος δικό μας και των γύρω μας.

Ας προσπαθήσουμε να έχουμε ένα λιγότερο βίαιο 2016, αρχίζοντας από τον εαυτό μας.

557. H Ελληνική σκέψη

Είμαι Έλληνας στον τρόπο σκέψης σημαίνει: Δεν δέχομαι τίποτε το δογματικό, ρωτώ το γιατί, αμφισβητώ, ζητώ τεκμηρίωση, απεμπολώ οτιδήποτε αντίκειται στην κοινή λογική και στον ορθολογισμό, φιλοσοφώ.

Η εφαρμογή του δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται. Οδηγεί στην αναθεώρηση πολλών και θεμελιωδών πεποιθήσεών μας (θρησκευτικών, κοινωνικών, πολιτικών, κοσμοθεωρητικών) την οποία δεν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε. Την αναθεώρηση αυτή αποτρέπει η πολυετής και πολλαπλή πλύση εγκεφάλου που έχουμε ασυνείδητα υποστεί σε συνδυασμό με την φαινομενική ασφάλεια που παρέχει η πίστη σε εσφαλμένες αλλά παγίως εδραιωμένες αντιλήψεις μας.

Έτσι προτιμάμε να ζούμε στη βολική και εφησυχαστική πλάνη μας αγνοώντας το αίσθημα της ελευθερίας και αφοβίας που προσφέρει ο ελληνικός τρόπο σκέψης. 

(Εικονίζεται ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο παγκόσμιος θεμελιωτής της λογικής, τον οποίο ο Αριστοτέλης θεωρούσε ως τον πρώτο Έλληνα φιλόσοφο)  

556. Για την ταμπακιέρα

Στην δεκαετία του '50 ήταν ακόμη η εποχή της "αθωότητας" για το τσιγάρο.  Ο κόσμος δεν είχε ακόμη αντιληφθεί την άμεση σχέση ανάμεσα στο κάπνισμα και στις καρδιοπάθειες και τον καρκίνο του πνεύμονα. Κι αν ακόμη υπήρχαν στοιχεία από επιστημονικές έρευνες, οι πανίσχυρες  καπνοβιομηχανίες  φρόντιζαν να τα πνίγουν.

Οι πάντες κάπνιζαν αρειμανίως μέσα σε κλειστούς χώρους με παιδιά, ασθενείς και εγκύους, ανύποπτοι για την ζημιά που έκαναν στον εαυτό τους και τους άλλους. Το κάπνισμα εθεωρείτο "σικ", βοηθούντος του κινηματογράφου, Ελληνικού και ξένου, όπου δεν νοείτο ηθοποιός χωρίς τσιγάρο στο χέρι. Στο πλαίσιο του σικάτου καπνίσματος τσιγάρων εφευρέθηκαν διάφορα αξεσουάρ: πίπες με φίλτρο, (οι γυναικείες ιδιαίτερα μακριές), αναπτήρες τενεκεδένιοι, χρυσοί και ασημένιοι, (διασημότερη μάρκα ήταν η Ronson) και ταμπακιέρες, σιγαροθήκες όπως τις έλεγαν τότε στην καθαρεύουσα ή τσιγαροθήκες επί το λαϊκότερον.

Τσιγαροθήκες, λοιπόν, υπήρχαν δύο λογιών: οι επιτραπέζιες και της τσέπης:

Οι επιτραπέζιες ταμπακιέρες ήσαν κομψά κουτιά που περιείχαν χύμα τσιγάρα σε μεγάλη ποικιλία σχεδίων, υλικών και  μηχανισμών. Στις απλές, σήκωνες το καπάκι και έβγαζες ένα τσιγάρο από αυτά που ήσαν τοποθετημένα στη σειρά. Αλλού, με το πάτημα ενός κουμπιού σηκωνόταν αυτόματα το καπάκι και αποκάλυπτε ένα κυλινδρικό κουτί μέσα στο οποίο τα τσιγάρα στέκονταν όρθια σε λοξή θέση. Τις εύρισκες κυρίως στα σαλόνια των σπιτιών, για να προσφέρουν τσιγάρα στους μουσαφίρηδες και στο τραπεζάκι επισκεπτών στα γραφεία. Δίπλα υπήρχε συνήθως ένας επιτραπέζιος αναπτήρας δηλαδή ένας Ronson χωμένος σε ένα διακοσμητικό σώμα.

Οι τσιγαροθήκες τσέπης ήταν κασετίνες από δέρμα ή μέταλλο ενίοτε διακοσμημένες με ερωτικά θέματα όπως η εικονιζόμενη, την οποία τροφοδοτούσαν αδειάζοντας το κουτί με τα τσιγάρα. Ένα  λαστιχάκι ή μια μικρή μπάρα κρατούσε τα τσιγάρα στη θέση τους. Γιατί αυτή η μανούβρα; Ε, είπαμε, η ταμπακιέρα ήταν πιο σικάτη από ένα κοινό τσιγαροκούτι. Αργότερα, όταν προστέθηκε φίλτρο στα τσιγάρα και μπήκαν σε ορθογώνιο κουτί λάνσαραν δερμάτινες θήκες όπου έμπαινε αυτούσιο το κουτί με τα τσιγάρα.   

Ο αναπτήρας και η τσιγαροθήκη τσέπης ήταν ένα συνηθισμένο δώρο σε καπνιστές. Θυμηθείτε την "Ταμπακιέρα" με τη Σοφία Βέμπο.

Σήμερα η ταμπακιέρα έχει μπει στο περιθώριο. Μας την θυμίζει κυρίως  η παροιμιώδης έκφραση "για την ταμπακιέρα δεν μίλησε καθόλου" εννοώντας την ουσία της υπόθεσης.

555. Η παραγνωρισμένη αξία του δημοτικού σχολείου

(εικονίζεται το σχολείο Αγίας Παρασκευής, Λέσβου) 

Το δημοτικό σχολείο θεωρείται, ορθώς, προθάλαμος για την μέση, ανωτέρα και ανωτάτη εκπαίδευση. Είναι όμως και ένας αυθύπαρκτος, ολοκληρωμένος κύκλος σπουδών, που καλύπτει την βασική εκπαίδευση. Σε έξι χρόνια εκεί συντελούνται θαύματα: το παιδί, tambula rasa, μαθαίνει γραφή και ανάγνωση, τους κανόνες της γραμματικής και  αποκτά ένα θησαυρό γνώσεων. Μαθαίνει: 

• Όλο τον κύκλο της ιστορίας: από τους υπέροχους ελληνικούς μύθους, (Ηρακλής, Θησέας κλπ), δωδεκάθεο, περνά στην αρχαία ιστορία και τους κλασικούς χρόνους, περιδιαβαίνει τον Μεγαλέξανδρο, φθάνει στο βυζάντιο και καταλήγει στην επανάσταση του 1821 και στην ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Έτσι το παρελθόν, για τον μαθητή, δεν είναι πλέον μια σκοτεινή σπηλιά αλλά μια κινηματογραφική ταινία με έντονα χρώματα, που του καθορίζει το χρονικό στίγμα του ίδιου μέσα στην ανθρωπότητα. 

• Πρακτική αριθμητική και γεωμετρία: πράξεις, κλάσματα, δεκαδικοί, απλή μέθοδος των τριών,  δυνάμεις, ρίζες,  γεωμετρικά σχήματα, εμβαδόν, όγκος, επίλυση προβλημάτων. 

• Φυσική πειραματική και χημεία:  διαστολή-συστολή σωμάτων, φυγόκεντρος και κεντρομώλος δύναμη, μοχλοί,  φακοί, κάτοπτρα, διάθλαση, αρχή Αρχιμήδη και πολλά άλλα που, μαζί με την αριθμητική και την γεωμετρία,  τού παρέχουν τα απαραίτητα εφόδια για την άσκηση τεχνών. 

• Πατριδογνωσία (πορθμός, ισθμός, σκόπελος, ύφαλος, οροπέδιο, πεδιάδα, πρόποδες) και μετά γεωγραφία, ελληνική και παγκόσμια, που καθορίζει το στίγμα του πάνω στη γη. 

• Θρησκευτικά, γυμναστική, ωδική, χειροτεχνία, την αγάπη προς την πατρίδα και το περιβάλλον και πολλά άλλα που συμπληρώνουν τις γνώσεις του και τον βοηθούν να διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα.  

Ένας επιμελής απόφοιτος του δημοτικού όχι μόνο δεν έχει τίποτε να ζηλέψει αλλά και υπερτερεί έναντι ενός αμελούς απόφοιτου του γυμνασίου ή λυκείου, ενίοτε και του πανεπιστημίου. Πολλοί επιτυχημένοι επιχειρηματίες, όπως ο Μποδοσάκης, ήσαν του δημοτικού.  

Την θεμελιώδη αξία του δημοτικού αντιλαμβανόμαστε άμεσα αν συγκρίνουμε έναν απόφοιτό του με έναν αναλφάβητο, τον οποίο ο λαός εύστοχα παρομοιάζει με ξύλο απελέκητο. 

Οι γραμματικές γνώσεις που απαιτούνται για την άσκηση των περισσοτέρων επαγγελμάτων αλλά και για την κάλυψη των αναγκών της καθημερινής μας ζωής είναι εκείνες που παρέχονται στο δημοτικό σχολείο. 

Μόλις πριν από λίγες δεκαετίες την χώρα μας μάστιζε ο αναλφαβητισμός. Οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες έκλειναν την πόρτα του σχολείου σε παιδιά, κυρίως της επαρχίας, των οποίων οι γονείς κρατούσαν για τις αγροτικές δουλειές, ενώ επικρατούσε η αντίληψη "κορίτσι είναι δεν χρειάζεται γράμματα". Ο προπάππος μου δεν έστειλε την γιαγιά μου σχολείο "για να μην διαβάζει ραβασάκια". 

Στην εποχή μας και στην χώρα μας τείνει να εκλείψει ο αναλφαβητισμός. Με εξαίρεση ορισμένες ομάδες πληθυσμού, (όπως οι αθίγγανοι, για άλλους κοινωνικούς λόγους) κάθε γονιός θέλει το παιδί του να μάθει  γράμματα, τελειώνοντας τουλάχιστον την βασική εκπαίδευση. Όχι μόνο επειδή το επιβάλλει ο νόμος αλλά γιατί αναγνωρίζει την αναγκαιότητά της για μια καλλίτερη μοίρα.  

Πίσω, βέβαια, από το δημοτικό σχολείο, υπάρχουν οι ήρωές του, οι δάσκαλοι, που προσφέρουν το "ευ ζην" στους μαθητές τους. 

Η σύγχρονη μορφή αναλφαβητισμού είναι η έλλειψη γνώσεων στον χειρισμό του ηλεκτρονικού υπολογιστή και αφορά τις νεότερες ηλικίες. Όσο για τις μεγαλύτερες, εκεί βαίνει μειούμενος για ευνόητους λόγους...    

554. Η επαφή μας με την βροχή

Όταν είμαστε παιδιά είχαμε μιαν άμεση σχέση με την βροχή. Πηγαίναμε σχολείο με τα πόδια φορώντας αδιάβροχο και γαλότσες,  παίζαμε μέσα στη βροχή τραγουδώντας το "βρέχει, χιονίζει / το μάρμαρο ποτίζει / κι η γάτα μαγειρεύει / κι ο ποντικός χορεύει" κι όταν ψιλόβρεχε με ήλιο το "ήλιος και βροχή / παντρεύονται οι φτωχοί / ήλιος και φεγγάρι / παντρεύονται οι γαϊδάροι". 

Πιο μεγάλοι, ταξιδεύαμε με το λεωφορείο κρατώντας μια ομπρέλα που συχνά αναποδογύριζε ο αέρας, μουσκεύαμε αλλά δεν μας ένοιαζε.   

Σήμερα βλέπουμε την βροχή μέσα από τα τζάμια του αυτοκινήτου μας ή των παράθυρων του σπιτιού και του γραφείου μας. Την χαζεύουμε όπως τα ψάρια στο ενυδρείο, πίσω από την ασφάλεια ενός τζαμιού. 

553. Η πρώτη σταγόνα της βροχής

Η πρώτη σταγόνα της βροχής

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι.*

Με την πρώτη νιφάδα του χιονιού σκοτώθηκε το φθινόπωρο.

Με το πρώτο ανθάκι της αμυγδαλιάς σκοτώθηκε ο χειμώνας.

Με το πρώτο τζι του τζίτζικα σκοτώθηκε η άνοιξη.

Με το πρώτο φιλί σου σκοτώθηκε η μοναξιά μου...

(*Ο πρώτος στίχος είναι από ποίημα του Ελύτη, που μου ενέπνευσε τους υπόλοιπους).
                                                                     
                                                                     Άρης Γαβριηλίδης

552. Τα σκυλιά της γειτονιάς μου

Τα σκυλιά της γειτονιάς μου έχουν μια καταπληκτική ικανότητα: μόλις αντιληφθούν ότι με ξύπνησαν με το ομαδικό τους γάβγισμα, βουβαίνονται αμέσως... (φωτογραφία αρχείου). 

551. Η έκθεση Μικρογλυπτικής μου

Η ενασχόλησή μου με τη μικρογλυπτική άρχισε πριν από δύο δεκαετίες "ανεπαισθήτως". Ήταν μια διέξοδος στην ψυχολογική πίεση που δεχόμουν τότε από το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε η γυναίκα μου, λειτουργώντας σαν ψυχοθεραπεία. Το πρόβλημα αυτό, ευτυχώς, ξεπεράστηκε όμως το χούι μού έμεινε.

                                                    ΕΡΙΔΑ               

                                                  

Ξεκίνησα κάνοντας συνθέσεις με όστρακα και στη συνέχεια άρχισα να πειραματίζομαι με διάφορα ετερόκλητα υλικά που εύρισκα στο δρόμο, στο σπίτι ή στη φύση: όπως βότσαλα, εργαλεία, τιρμπουσόν, μπουκάλια, αυγά, γραβάτες. Κάθε νέο υλικό ήταν μια πρόκληση για τη φαντασία μου. 

Κύριο μέλημα ήταν η μινιμαλιστική ή η μηδενική παρέμβασή μου στη μορφή των υλικών, ακολουθώντας την asseblance και τη ready-made art.

                                         ΕΚΤΩΡ ΚΑΙ ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ 

Έτσι δημιούργησα πάνω από 150 έργα που έδειχνα στους φίλους ενώ έβαζα φωτογραφίες τους στην ιστοσελίδα μου (www.arisgavriilidis.gr) και στο blog μου.

                                      ΤΟ ΣΚΑΚΙ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ 

Τελικά υπέκυψα στις χρόνιες παραινέσεις φίλων να εκθέσω τα έργα μου στο κοινό. Επέλεξα τα καλύτερα και τα παρουσιάζω τώρα στην έκθεσή μου με τίτλο ''Αρης-τουργήματα''. Ο τίτλος, φυσικά, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημιουργήματά μου.

Έχοντας μεγαλώσει στον αγαπημένο μου Πειραιά, θέλησα να στήσω εκεί την έκθεσή μου και μάλιστα στο υπέροχο κτήριο της Δημοτικής Πινακοθήκης, στην οδό Φίλωνος (σχεδόν πίσω από τον Ι.Ν. Αγίας Τριάδας). Ο χώρος αυτός έχει μεταβληθεί σε ναό πολιτισμού χάριν στην υποστήριξη της εκάστοτε δημοτικής αρχής και στις φιλότιμες προσπάθειες του αξιόλογου προσωπικού που διαθέτει.

                                ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ-ΑΘΗΝΑ 2004

Αν είναι ο δρόμος σας προς τον Πειραιά, στο τετραήμερο της έκθεσης, θα χαρώ πολύ να σας δω εκεί. Η πρόσβαση είναι εύκολη και τα πάρκινγκ διαθέσιμα.

Δεν είμαι επαγγελματίας εικαστικός, ούτε φιλοδοξώ να γίνω. Γι’ αυτό τα έργα μου "εκτίθενται, θαυμάζονται αλλά δεν πωλούνται" όπως λέω στην αφίσα.

Πληροφορίες για τις ημέρες και ώρες λειτουργίας της έκθεσης παρέχονται στην αφίσα.

Σας περιμένω με χαρά.

550. Η φιστικιά και η ηλικία μου

Πήγα στο φυτώριο για να αγοράσω μία φιστικιά που θέλω να φυτέψω στον κήπο μου. 

Ο γεωπόνος με προειδοποιεί: "Η φιστικιά δίνει καρπό μετά από 10 χρόνια". 
Κάνω λογαριασμό με την ηλικία μου... 

Τελικά, για κάθε ενδεχόμενο, αγόρασα και μια ντοματιά...

549. Τότε που οι μανάδες τραγουδούσαν

Δεκαετία του '50. Η τηλεόραση άγνωστη στην Ελλάδα και το ραδιόφωνο πολυτέλεια για λίγα σπίτια. Οι άντρες στη δουλειά (ναυτικοί, οικοδόμοι, τεχνίτες, εργάτες, μικρομαγαζάτορες, υπάλληλοι, υπαίθριοι πωλητές) και οι γυναίκες, οι περισσότερες, στα σπίτια. Βλέπεις τότε ο άντρας θεωρούσε ντροπή να δουλεύει η γυναίκα του, πράγμα που σήμαινε ότι ο ίδιος δεν ήταν ικανός για να την θρέψει! 

Η νοικοκυρά λοιπόν, έκανε όλες τις δουλειές στο χέρι: ξεσκόνιζε με το ξεσκονόπανο, σκούπιζε με την χόρτινη σκούπα έπλενε στη σκάφη και στον νεροχύτη, άπλωνε τα ρούχα στο σχοινί, μαγείρευε και ζέσταινε νερό στην γκαζιέρα ή με ξύλα στο πλυσταριό, διατηρούσε τα φαγώσιμα στο φανάρι ή στο ψυγείο πάγου. Οι ηλεκτρικές σκούπες, τα πλυντήρια ρούχων και πιάτων, τα στεγνωτήρια, οι θερμοσίφωνες, οι κουζίνες και τα ψυγεία εισέβαλλαν στα σπίτια πολύ αργότερα. 

Απασχολημένη όλη μέρα και κάθε μέρα με το σπίτι, η νοικοκυρά κάτι έπρεπε να κάνει για να σπάει την μονοτονία και την ανία της. Τι πιο εύκολο από το να το ρίξει στο τραγούδι. Τραγουδούσε μόνη της τραγούδια που ήξερε από μικρή ή τα νέα σουξέ της εποχής που κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα με την βοήθεια των γραμμόφωνων. Αθέλητοι ωτακουστές οι γείτονες, ιδίως αν είχε ωραία φωνή, αλλά κυρίως εμείς, τα παιδιά. 

Άλλη ωδική δραστηριότητα των μανάδων εκείνης της εποχής ήταν το νανούρισμα. Για να κοιμίσουν τα αγγελούδια τους, τυλιγμένα σαν ντολμαδάκια στις φασκιές, τα κουνούσαν ρυθμικά και απαλά στην αγκαλιά ή στην κούνια τους λέγοντας τρυφερά, όπως μόνο μια μάνα ξέρει, ένα νανούρισμα: "κοιμήσου και παρήγγηλα / στην Πόλη τα προικιά σου, / στη Βενετιά τα ρούχα σου / και τα χρυσαφικά σου...". Άλλοτε πάλι αρκούσε ένα μακρόσυρτο, τρυφερό, ρυθμικό "νάνιιιιιιιι, έεεεεε, έεεεεε, έ" που επαναλάμβανε αλλάζοντας κάθε τόσο τον τόνο σε χαμηλότερο ή υψηλότερο, ώσπου το μωράκι της να αποκοιμηθεί. 

Όμως και οι άντρες δεν υστερούσαν στο τραγούδι. Στο γιαπί, στο εργαστήρι, στο χωράφι, έσπαγαν την μονοτονία της δουλειάς τους. Λέγεται ότι ο πρώτος άνθρωπος που εκτίμησε τη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη ήταν κάποιο αφεντικό του, που τον άκουσε την ώρα της δουλειάς και του χάρισε μια κιθάρα. 

Τα χρόνια πέρασαν η τεχνολογία μπήκε στη ζωή μας και οι γυναίκες βγήκαν στην αγορά εργασίας. Ο ελεύθερος χρόνος ελαχιστοποιήθηκε και αυτός που έμεινε καταναλώνεται μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης. Το τραγούδι έσβησε οριστικά στα χείλη των μανάδων. Το ίδιο και το νανούρισμα. "Απέσβετο και λάλον ύδωρ"

Όμως η άδουσα μητρική φωνή εγγράφτηκε ανεξίτηλα στην παιδική μας μνήμη και μας συντροφεύει γλυκά έως τώρα που γεράσαμε.

548. Ο συγγραφέας ως λειτουργός

Βαρουφάκης: "Τα βιβλία και ο τύπος είναι λειτουργήματα"

Να, λοιπόν, γιατί ανέκαθεν αισθανόμουν σαν...κοινωνικός λειτουργός!