Ποτέ δεν κατάφερα να ακούσω το ροχαλητό μου. Στο κλάσμα του δευτερολέπτου που ξυπνώ, σταματά αυτομάτως το ροχαλητό. Είναι σαν ένας διακόπτης με δύο θέσεις: ροχαλητό-ξύπνιος. Ή στην μία θέση θα βρίσκομαι ή στην άλλη. Ποτέ και στις δυο ταυτόχρονα, έστω στιγμιαία, γιατί η μια αναιρεί την άλλη.
Το ίδιο συμβαίνει με τον θάνατο. Στο τελευταίο κλάσμα του δευτερόλεπτου που θα είμαι ζωντανός και στο επόμενο πεθαμένος. Διακόπτης: ζωντανός-πεθαμένος. Ποτέ και στα δύο ταυτόχρονα.
Εδώ επαληθεύεται η γνωστή ρήση του Επίκουρου: Δεν έχει νόημα να ανησυχώ για τον θάνατο γιατί όσο είμαι ζωντανός δεν έχω πρόβλημα αφού είμαι ζωντανός, ενώ στο επόμενο κλάσμα του δευτερόλεπτου που θα είμαι πεθαμένος πάλι δεν έχω λόγο ανησυχίας αφού τότε δεν θα καταλαβαίνω τίποτε. Να που το ροχαλητό εικονογραφεί τον Επίκουρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου