Πιτσιρικάδες παίζαμε στους δρόμους και στις αλάνες της γειτονιάς. Μια πολυτέλεια για τα σημερινά παιδιά. Εκεί, τα παιδικά παιχνίδια (ποδόσφαιρο, κυνηγητό, κρυφτό, ξυλίκι, πρωτελιά, μακριά γαϊδούρα, αμπάριζα, κουτσό, σχοινάκι, τα μήλα κλπ), ήθελαν τρεχαλητό κι έντονη σωματική δραστηριότητα. Μοιραία, γλιστρούσαμε, σκοντάφταμε, πέφταμε και χτυπούσαμε.
Οι πληγές ήταν στην ημερήσια διάταξη. Οι πρώτες βοήθειες ήσαν λίγο οινόπνευμα, οξυζενέ ή ιώδιο. Κάποιοι έβαζαν μαδημένη γόπα τσιγάρου αψηφώντας το μικρόβια που είχε. Βλέπεις, σύμφωνα με την λαϊκή πεποίθηση της εποχής, ο καπνός σταματά την αιμορραγία,. Μετά, μια γάζα με λευκοπλάστ. Ούτε «τραυμαπλάστ» ούτε ράμματα, ούτε αντιτετανικός ορός για ψύλλου πήδημα, ούτε αντιβιοτικά.
Αδιάψευστη μαρτυρία των παιδικών τραυμάτων οι ουλές που έχουν ακόμη στα γόνατά τους οι σημερινοί μεσήλικες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου