Ίσως είμαστε οι μοναδική χώρα στον κόσμο που κάνουμε τέτοια κατάχρηση «χαϊδέματος» των λέξεών μας. Τα παραδείγματα αφθονούν: «Να πιούμε κανένα κρασάκι», «μια στιγμούλα», «να πάρουμε ένα ταξάκι», «γκαρσόν, φέρε και νεράκια», «να σε κεράσω ένα τσιγαράκι;», «χάρτινο το φεγγαράκι», «φεγγαράκι μου λαμπρό…», «να μου πάρεις και καλτσούλες» (η γνωστή ατάκα του Χατζηχρήστου ή του Λογοθετίδη, αν προτιμάτε, από την ταινία «Σάντα Τσικίτα»), «να φάμε καμιά σαλατούλα», «να βάλω και ντοματούλα;», «άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα», «για μια κιθαρίτσα», «να ακούσουμε και κανένα μπουζουκάκι» και άλλα πολλά.
Άντε να μεταφράσεις αυτές τις φράσεις στα Αγγλικά, για παράδειγμα, και να πρέπει να κολλάς συνεχώς ένα “little” στην αρχή ή ένα –let στο τέλος για να τις αποδόσεις πιστά.
Τελικά, εμείς οι Έλληνες είμαστε «χαδιάρηδες», τουλάχιστον λεκτικά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου