Διαπιστώνεις το "χαρίεν" και την κομψότητα των Ελληνικών λέξεων συγκρίνοντάς τες π.χ. με τις Τουρκικές: πύραυνον (μαγκάλι), μίσχος (κοτσάνι), ασκός (τουλούμι), διαλαλητής (ντελάλης) κλπ.
Ο Ελύτης έγραψε στο "Εν λευκώ" ότι συνέθεσε ολόκληρο ποίημα αρχίζοντας από ένα στίχο που εμπνεύστηκε και τον "έντυσε" με τους υπόλοιπους για να έχει ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα. Το ίδιο έκανε, αρχίζοντας από μία λέξη, που του άρεσε και πρόσθετε κι άλλες για να την εντάξει σε στίχο.
Με τόσο υπέροχες, σε ήχο, Ελληνικές λέξεις, αυτό δεν φαίνεται περίεργο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου