35. Οι άπειρες "πραγματικότητες"

Οδηγώ το αυτοκίνητο από το γραφείο στο σπίτι. Α εκδοχή: Φτάνω με ασφάλεια. Β εκδοχή: Μου συμβαίνει  κάτι στο δρόμο που αλλάζει την ζωή μου. Επομένως, στο χιλιοστό του δευτερολέπτου πριν την εκδοχή Β βρίσκομαι σε ένα σταυροδρόμι. Αριστερά οδηγεί στην εκδοχή Α και δεξιά στην εκδοχή Β.

Τελικά φτάνω στο σπίτι. Άρα συνέβη η εκδοχή Α. Πως όμως ξέρω πως δεν συνέβη και η εκδοχή Β; Ότι, δηλαδή σε κάποιον άλλο χωροχρόνο δεν συνεχίστηκε η ζωή μου σύμφωνα με την εκδοχή Β;

Κι αν είναι έτσι, γιατί σε κάθε χιλιοστό του δευτερολέπτου της ζωής  μου να μην βρίσκομαι σε ένα σταυροδρόμι σαν κι αυτό που ανάφερα προηγουμένως; Οπότε σε κάθε χιλιοστό του δευτερόλεπτου η ζωή μου να διχάζεται και να «γεννά» νέες εκδοχές;  

Κι αν είναι έτσι, γιατί να διχάζεται και να μην τριχάζεται, σε τρεις εκδοχές;

Και γιατί να είναι μόνο τρεις και όχι περισσότερες; Γιατί όχι άπειρες;

Απαραίτητη προϋπόθεση, ο κάθε εαυτός μου να γνωρίζει αποκλειστικά και μόνο τι συμβαίνει στον ίδιο και να έχει πλήρη άγνοια στο τι συμβαίνει στους υπόλοιπους που άφησε πίσω του, στις άλλες εκδοχές.

Είναι τόσο παράλογη αυτή η σκέψη; Μα, υπάρχουν θεωρίες που μιλάνε για άπειρα σύμπαντα και για πολλαπλούς εαυτούς μας σε άλλες διαστάσεις. Αυτό βέβαια δεν κάνει αυτή την σκέψη (που δεν είναι τίποτε άλλο από μια πνευματική άσκηση) λιγότερο ουτοπική. Αλλά με το δεδομένο ότι έχουμε γνώση μόνο για ένα κλάσμα του σύμπαντος πως μπορείς να ξέρεις με σιγουριά τι είναι ουτοπικό και τι όχι;