Εκεί, γύρω στο 1987, άνοιξη ήταν. Διέσχιζα την Ερμού, στο Σύνταγμα, όταν άκουσα δίπλα μου την αγριοφωνάρα ενός ταξιτζή. Έβριζε τον πελάτη, που μόλις είχε αποβιβάσει, επειδή εκείνος, έκλεισε πίσω του δυνατά την πόρτα. Ο πελάτης, μεσήλικας, μελαχρινός, φαλακρός με μακριά τα γύρω μαλλιά, κάτι του αποκρίθηκε νευριασμένα. Τον γνώρισα αμέσως από τις φωτογραφίες που τον είχα δει.
Πλησίασα τον ταξιτζή, σταματημένο στο φανάρι με το παράθυρο ανοιχτό. Το ραδιόφωνό του έπαιζε το τραγούδι του Μαρκόπουλου «…χρώματα κι αρώματα». Του είπα ήρεμα: «ο κύριος που έβρισες είναι ο Μιχάλης Κατσαρός, ο μεγάλος μας ποιητής. Στο τραγούδι που ακούς, αυτός έγραψε τους στίχους».
Με κοίταξε σαστισμένος. Πάτησε νευρικά το γκάζι κι έσπευσε να απομακρυνθεί, από ντροπή, όπως θέλω να πιστεύω, κι όχι για να πάρει την κοπέλα που του έκανε σινιάλο στην Φιλελλήνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου