Όταν ήμασταν παιδιά, λόγω χαμηλού αναστήματος, σωματικής ευλυγισίας και φυσικής περιέργειας για το περιβάλλον, είχαμε στενότερη επαφή με το έδαφος. Σ’ αυτό συνέτεινε και το γεγονός ότι τα παιχνίδια μας ήσαν κυρίως επίγεια και λιγότερο επιτραπέζια. Π.χ. σβούρες, βώλοι, γκαζές, καρύδια, χαρτάκια (φάτσα-άφατσα), φίτσος, καπάκια από μπύρα στο ρείθρο του πεζοδρομίου.
Κι ακόμη διερευνούσαμε την χλωρίδα των οικόπεδων και του χωμάτινου δρόμου: τσουκνίδες, χαμομήλια, βρωμόχορτο και λοιπά αγριόχορτα. Οι πειραματισμοί με ένα πριονωτό στάχυ μου άφησαν ενθύμιο μια ουλή στο πάνω χείλος. Κάποιοι τολμηροί έβαζαν στο στόμα του χώμα να δουν τι γεύση έχει.
Όσο μεγαλώναμε στο μπόι τόσο λιγόστευε και η επαφή μας με την γη. Τώρα πια το μόνο μου μας ενώνει με αυτήν είναι οι σόλες των παπουτσιών μας. Έως ότου, ολοκληρώνοντας τον κύκλο, έλθει το πλήρωμα του χρόνου και μας σκεπάσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου