Φαντάζομαι την ζωή της ανθρωπότητας, από την απαρχή της γέννησής της μέχρι τώρα, σαν ένα μακρύ σχοινί φτιαγμένο με πολλές ίνες.
Κάθε ίνα και ένας άνθρωπος.
Δυο ίνες ενώνονται και φτιάχνουν μια νέα ίνα.
Οι γονείς-ίνες κάποτε πεθαίνουν και κόβονται και συνεχίζουν το σχοινί οι νέες ίνες.
Κάποιες ίνες κόβονται χωρίς να δημιουργήσουν νέες ίνες είτε γιατί δεν θέλησαν είτε γιατί δεν μπόρεσαν να τεκνο-ινο-ποιήσουν.
Το πάχος του σχοινιού αυξομειώνεται ανάλογα με τον εκάστοτε πληθυσμό της γης. Γενικά, βαίνει αυξανόμενο.
Το σχοινί αενάως επεκτείνεται παρά το πεπερασμένο μήκος, μικρό ή μεγάλο της κάθε ίνας, επειδή όλες οι ίνες πλέκονται μεταξύ τους.
Έτσι, άλλωστε, συμβαίνει με τα πραγματικά σχοινιά.
Έτσι και με την γριά που γνέθει με την ρόκα προσθέτοντας διαρκώς νέες τούφες μαλλιού, που συμπλεκόμενες με τις προηγούμενες, επιμηκύνουν το νήμα.
Προφανώς το ανθρώπινο σχοινί ξεκίνησε με ελάχιστες πρώτες ίνες. Άραγε, με πόσες θα σταματήσει, οψέποτε συμβεί αυτό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου