Ξαπλώνω στο μαλακό μου κρεβάτι. Από κάτω, ένα υψηλής τεχνολογίας στρώμα με εκατοντάδες ειδικά ελατήρια ρουφά το σώμα μου, σαν μητρική αγκαλιά. Από επάνω, ένα ελαφρύ αλλά ζεστό πάπλωμα με σκεπάζει μέσα σε θαλπωρή. Έξω, ο βοριάς μαίνεται, τα ζώα λουφάζουν , κι εγώ λουφάρω στο θαύμα του κρεβατιού μου.
Κι όμως, δεν ήταν πάντα έτσι. Τα πρώτα «κρεβάτια» των ανθρωπιδών ήσαν πάνω στα δέντρα. Ύστερα στο χώμα, κάτω από φυλλωσιές, σε σπηλιές και σε πρόχειρα καταλύματα, πάνω σε ξερά κλαδιά και φύλλα. Πολύ αργότερα σε τάβλες και αχυρόστρωμα.
Στο πρόσφατο παρελθόν, τα κλεφτόπουλα, σύμφωνα με το δημοτικό τραγούδι «στρώμα έχουνε τη μαύρη γη, προσκέφαλο λιθάρι και για πανωσκεπάσματα του φεγγαριού τη λάμψη».
Ενώ απολαμβάνω με ηδονή το θάλπος του κρεβατιού μου, άλλοι κοιμούνται σε παγκάκι, άλλοι σε χαρτόκουτες στο πεζοδρόμιο ή σε παλιά βαγόνια. Αλλά κι εγώ έχω κοιμηθεί, μικρός, σε στρίποδο με τάβλες και αχυρόστρωμα (τι ωραία που μύριζε…), στο περιβόλι του θείου μου, σε ράντζο χωρίς στρώμα, στην παιδική κατασκήνωση, και στις ξεσκονιζόμενες αλλά ουδέποτε πλενόμενες κουβέρτες, στο στρατό.
Καληνύχτα σας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου