Αν ήξεραν, όλοι αυτοί οι εξαίρετοι συγγραφείς που έγραψαν τα έργα τους στην καθαρεύουσα (Παπαδιαμάντης, Ροΐδης, Βυζηινός, Μητσάκης, κλπ) ότι ύστερα από κάποιες δεκαετίες μετά τον θάνατό τους οι νέες γενιές θα αδυνατούσαν να τους διαβάσουν, θα προτιμούσαν να είχαν γράψει στην δημοτική.
Όφειλαν να είχαν προβλέψει τις εξελίξεις αφού η καθαρεύουσα, ήδη από την εποχή τους, δεν μιλιόταν από τον λαό, γιατί ήταν ένα τεχνητό κατασκεύασμα. Εξυπηρέτησε, ίσως, την επιστήμη της εποχής τους , αλλά, πέραν τούτου, ουδέν. Όσοι σύγχρονοί τους ομότεχνοι, είτε λόγω οξυδέρκειας είτε λόγω συγκυριών έγραψαν στην δημοτική σήμερα γίνονται κατανοητοί από όλους.
Φοβάμαι πως, ύστερα από κάποια χρόνια, όταν θα έχει εκλείψει και η δική μου γενιά, που διδάχτηκε την καθαρεύουσα, δεν θα έχει μείνει κανείς να κατανοεί τα έργα τους, που θα γίνουν μουσειακά. Μια μεταγλώττιση θα τα σκότωνε αφού μέρος της ομορφιάς τους είναι ακριβώς η γλώσσα. Πώς να αποδώσεις το Παπαδιαμαντικό: «Είτα ο ιερεύς έβαλε Ευλογητόν». Ή, «οι πόδες της Φραγκογιαννούς ενέδιδον…»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου