Όταν ήμουν παιδί (δεκαετία του 1950), παρά την φτώχεια που έδερνε τον κόσμο, οι νοικοκυρές τραγουδούσαν όταν έκαναν δουλειές. Τραγουδούσαν τις επιτυχίες που άκουγαν στο ραδιόφωνο τότε όταν μαγείρευαν, έπλεκαν πουλόβερ, ξεσκόνιζαν ή καθάριζαν φασολάκια. Άκουγα συχνά την μητέρα μου όπως και την διπλανή γειτόνισσα, που είχε και καλή φωνή.
Όταν συμβεί να ακούσω τώρα, σπάνια βέβαια, κάποιο ξεχασμένο τραγούδι που τραγουδούσε η μητέρα μου, συγκινούμαι. Θυμάμαι όλα τα τραγούδια της.
Όταν συμβεί να ακούσω τώρα, σπάνια βέβαια, κάποιο ξεχασμένο τραγούδι που τραγουδούσε η μητέρα μου, συγκινούμαι. Θυμάμαι όλα τα τραγούδια της.
Στην εποχή μας, ή μάλλον εδώ και πολλά χρόνια, οι νοικοκυρές βουβάθηκαν. Έπαψαν να τραγουδούν. «Απέσβετο και λάλον ύδωρ» κατά τον τελευταίο χρησμό των Δελφών στον Ιουλιανό. Ίσως επειδή οι γυναίκες τώρα εργάζονται εκτός σπιτιού και δεν έχουν όρεξη και χρόνο για τραγούδια. Ίσως επειδή η ακουστική των διαμερισμάτων των πολυκατοικιών να μην ενθαρρύνει άσματα. Ίσως οι ρυθμοί της ζωής έγιναν πιο εντατικοί. Ίσως επειδή η τηλεόραση αντικατέστησε τα πάντα. Ίσως επειδή άλλαξαν οι εποχές.
Έτσι όμως στερούνται τα παιδιά το μητρικό τραγούδι που ήταν συνέχεια του βρεφικού τους νανουρίσματος. Άλλωστε, και τα νανουρίσματα έχουν χαθεί από πολλών ετών.
Τα σημερινά παιδιά στερούνται και τις μυρωδιές του μαγειρέματος από την κουζίνα που παλιά γέμιζαν τα σπίτια. Γι’ αυτό το τελευταίο, είναι γνωστός ο φταίχτης: ο απορροφητήρας! Δεν θα ήταν άσχημα, μία ως τόσο, οι μαμάδες να τον κλείνουν...
(Εικονίζεται το έργο μου "Βρεφοκρατούσα", καμωμένο με δύο κοχύλια, σε γυάλινη βάση)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου