Όπως και εγώ, αντίστοιχα, στην δική τους.
Είμαστε όλοι συνταξιδιώτες στο μακρύ τραίνο της ζωής που τρέχει συνεχώς χωρίς να κάνεις στάσεις.
Αυτό το τραίνο έρχεται από το πουθενά και πηγαίνει στο πουθενά.
Καθώς κινείται, νέοι επιβάτες πηδούν μέσα (τα μωρά που γεννιούνται) ενώ άλλοι πηδούν έξω (αυτοί που πεθαίνουν).
Από τα δισεκατομμύρια των συνταξιδιωτών μου, στην διάρκεια του ταξιδιού-ζωής εγώ γνωρίζω μόνο όσους είμαστε μαζί στο ίδιο βαγόνι, δηλαδή τους φίλους, γνωστούς και συγγενείς.
Όλοι οι υπόλοιποι σύγχρονοί μου άνθρωποι, δηλαδή ο υπόλοιπος πληθυσμός της γης, θα παραμείνουν άγνωστοι για μένα.
Όσο πιο αρμονικές είναι οι σχέσεις μου με τους άλλους “συνταξιδιώτες” στο βαγόνι μου, τόσο πιο ευχάριστο το κοινό μας ταξίδι.
Και αντίστροφα, όσο πιο προβληματικές είναι οι σχέσεις, τόσο πιο δυσάρεστο και αγχώδες είναι το ταξίδι.
Κι ακόμη, όσο πιο στενός είναι ο φίλος ή συγγενής με τον οποίο έχω προστριβές, τόσο μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα.
Μολονότι προσπαθώ να διατηρώ άριστες σχέσεις με τους “συνταξιδιώτες” μου, δεν αποφεύγω κάποιες προστριβές. Συνήθως όμως γρήγορα οι σχέσεις εξομαλύνονται.
(Από το βιβλίο μου "Αντίο, Άγχος!")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου